Een jaar geleden schreef ik onderstaande tekst vanuit én naar mezelf.
Twee jaar lang had ik al geworsteld met een masker rondom mij-zelf.
Twee jaar lang was ik al op zoek binnenin naar mijn échte Zelf.
Drieëndertig jaar lang heb ik rondgelopen met dat masker.
Een masker geprojecteerd door mens en maatschappij.
Een masker gecreëerd zodat ik mocht horen “Jij hoort erbij”.
Drieëndertig jaar lang had dit masker mij veilig geborgen.
Drieëndertig jaar lang heeft het voor mij willen zorgen.
Een jaar geleden was het echter tijd om de rollen om te keren.
Een jaar geleden was ik rijp om de wereld Zelf te trotseren.
Vierendertig kaarsjes blaas ik uit vandaag.
Drieëndertig kaarsjes zijn voor het geborgen leven.
Eén kaarsje is voor de échte Ik die zich eindelijk aan de wereld wilde geven.
Afscheid van Tom
Hoe verder ik opschuif in tijd, hoe groter het contrast met wie ik was.
Tom lijkt stilaan een vage herinnering te worden, herkenbaar in beeld, maar niet in gevoel, steeds meer en meer een afgesloten hoofdstuk.
Tom heeft zijn tijd gehad, heeft zijn best gedaan, maar nu breekt mijn tijdperk aan, nu breek ik door, nu breek ik uit.
Ik ben niet kwaad of ontevreden, ik kijk niet met ongenoegen naar het verleden.
Tom heeft binnenin zichzelf altijd voor mij gezorgd, Tom heeft me al die tijd tot hier geborgen en gedragen, wachtend tot ikzelf groot genoeg zou zijn om op eigen benen mijn levensweg te gaan.
Tom is als een tweelingbroertje dat ik altijd zal koesteren en omhelzen.
Tom, ik hou van je! Ook al zal je steeds minder ten tonele verschijnen, diep binnenin mezelf mag je veilig en geborgen meegaan op de weg die jij hebt ingezet.
Helena
