Opendeurdag

Knoop (gold)

19 March 2017

Het is weer opendeurdag-tijd voor vele scholen. Ouders met kinderen drummen aan de schoolpoort om een kijkje te komen nemen in hopelijk de school van hun dromen, of toch althans waar kind-lief misschien in september terecht mag komen. Bij het observeren van zoveel mensen, jong en oud, kind, ouder en leerkracht, mag je een spiegel ontdekken naar onze maatschappij, naar wat wij vandaag waardevol vinden.


Je hebt ouders die hun kind steevast en fier enkel meenemen naar de lokalen voor het aso-onderwijs, onbewust uitstralend dat de andere tso- en bso-richtingen duidelijk beneden de mogelijkheden liggen van hun kind, of toch beneden de dromen en verwachtingen van hen voor hun kind. Deze onbewuste projectie conditioneert onrechtstreeks het watervalsysteem dat we zo graag zouden zien verdwijnen. Het legt bloot, het laat zien, dat we als maatschappij vandaag intelligentie automatisch waardevoller vinden dan inzet, unieke talenten en de eigen dromen van een kind. Intelligent zijn loont, letterlijk en figuurlijk. Een springplank met een voorsprong.

Omgekeerd zie je evengoed ouders passeren vol onzekerheid voor deze schijnbaar onbekende overweldigende wereld waarin ze hun kind uiteindelijk dienen los te laten. Onzeker, zich bijna schamend voor hun eigen ingebeelde onwetendheid, voor hun ingeprent gebrek aan intelligentie. Een onwetendheid opnieuw onbewust geprojecteerd op of gespiegeld in hun eigen kind. Een onzekerheid als automatische achterstand bij de start in dit nieuwe hoofdstuk waarin hun kind zich weldra bevindt.

Tevens wandelen ouders sommige lokalen voorbij omdat dit enkel voor jongens of meisjes zou zijn, ongemakkelijk lachend dat zij of hun kind hier misschien verkeerdelijk wensten binnen te gaan. “Een jongen doet toch geen mode, een meisje doet toch geen techniek, waar zaten we toch met onze gedachten”.

En wij, de leerkrachten, beantwoorden alle vragen alsof we alle antwoorden weten, belovend dat we gaan helpen bij het waarmaken van de dromen van het kind, of toch die van de ouders, terwijl we stil in ons achterhoofd weten dat we vanaf september allicht opnieuw voornamelijk bezig zijn met het meten van resultaten, afgeleid van maatschappelijke hooggelegde latten, quasi verplicht de dromen van dit kind om te kneden tot ze passen in de maatschappij van vandaag.


Wat zou het mooi zijn als onderwijs een ruimte kon bieden waarin kinderen hun eigen ontdekking, hun persoonlijke ontplooiing kunnen uitstippelen op basis van hun persoonlijk gevoel, hun fluisterend hart, hun groeiende ambitie, hun voorzienende intuïtie, ongeacht dromen en verwachtingen van ouders, ongeacht latten van onze maatschappij, een plek waar ze gewoon mogen Zijn in plaats van gemeten en gestuurd worden.

Scroll naar boven