In New Forest daar staat een hostel …
9 July 2018
Ik voel me in The Shire, en verwacht Mr. Bean om elke hoek.
Mijn eerste dagje UK heeft na 473 km rijden en 41 km boot zijn eindhalte bereikt in een hostel in Burley, midden in New Forest National Park. Na kilometers snelweg zoals we dat in andere delen van Europa ook kennen, kwam mijn auto terecht in wat voor mij aanvoelde als The Shire van Lord of the Rings. Smalle weggetjes slingerend door glooiende heuvels bedekt met authentieke loofbossen zoals ze ooit volgens mij ook nog bij ons in Vlaanderen stonden. Kleine dorpjes met pittoreske huisjes in typische stijl waar je zo Mr. Bean op z’n mini om de hoek verwacht voorbij te vliegen. En waar ik vorig jaar in Noorwegen schapen voorrang moest verlenen op de weg, lopen hier ponies vrij rond.
Het is wel even wennen, dat links rijden. Vanuit Dover viel het nog mee, daar bumper je vlotjes mee tot op de snelweg. Een geleide oefening zou je kunnen zeggen. Ook de snelweg is goed te doen. Iedereen aan jouw kant rijdt er in dezelfde richting. Alleen goed links houden.
Eens op de kleinere wegen, en ook als voetganger, is het toch steeds nog even schrikken. Tot nog toe doet mijn alertheid mij nog steeds aan de juiste kant blijven. Een beetje zoals switchen van Azerty naar Qwerty. Soms voelt het raar aan, durf je wel eens (bijna) een foute toetsaanslag te maken, maar vrij snel zie je dat het niet klopt aan de tekst die voor je verschijnt. Op de weg merk je dat dan aan toeterende en flikkerende auto’s die pal op jou afstevenen. Maar dat heb ik dus nog niet voor gehad.
Tevens moet je hier plots ook in miles tellen. Eén mile is ongeveer 1,6 km. Dat wil zeggen dat je dus sneller mag dat wat er op de borden vermeld staat, of dat je brandstoftank sneller leeg is dan wat je Google Maps aangeeft van afstand.
Alles helpt om met kleine en grote stapjes uit je comfortzone gegooid te worden.
Ik verwacht hier twee tot drie nachten te blijven. Rustig de tijd nemen om te aarden in deze bossen. Het zijn misschien maar bomen, maar de energie is voelbaar anders.
Morgen staat Stonehenge en Woodhenge als minimum op de planning, eventueel gecombineerd met Salisbury. Misschien de dag er na nog een bezoekje aan het strand als rustpauze. En vervolgens vermoedelijk verder richting Dartmour National Park.
Mijn eerste ruimere planning is Southwest England met z’n Keltische roots en Arthuriaanse legendes. Daarna zien of voelen we weer verder. Je hebt enkel zicht nodig op de volgende trede om ooit boven te geraken, niet ineens op de hele trap.
Net zoals vorig jaar in Noorwegen steekt de Homesickness ook wel opnieuw zijn kop op, maar minder voelbaar of alomtegenwoordig en verlammend dan vorig jaar. Ik voel me duidelijk dichter bij mijn Thuis binnenin, één van de ondersteunende redenen waarom ik net op deze manier verlang te reizen. Oefening, onderweg naar mijn Zelf, om ooit definitief te unsettlen en uit te vliegen. In mijn appartement zou ik mij zowieso opgesloten, verlaten en geïsoleerd voelen, verlangend naar de wereld, gefrustreerd dat ik haar niet opzoek of ontmoet.
Droomzacht mooie wereld, morgen ontmoeten we elkaar opnieuw, dankbaar onderweg in jouw mooie landschap, zoekend en groeiend naar mijn Zelf in elke km die ik in jouw gezelschap mag afleggen.