Wanderlustig
26 July 2018
Heimwee naar het onbekende onderweg
Sinds zondag zit ik op een zonovergoten camping in Berdorf, Luxembourg. Na 807 km gereden te hebben kwam ik ‘s avonds toe op deze vertrouwde plek. In totaal bracht 3200 km mij van mijn appartement doorheen het Engelse en Welsche landschap tot hier. De aanwezige hitte dwingt mij om de gezochte rust ook effectief te nemen.
De twee weken op het Britse eiland waren zeer intens, magisch en transformatief. Ik mocht boeiende cultuur en lang vervlogen geschiedenis tot in mijn eigen diepte ervaren. Een variatie aan verlangens werden vervuld. Het archief van gelukzalige herinneringen werd aangevuld. En ik voelde me verbonden doorheen verschillende leuke ontmoetingen. De integratie van dit alles is nog volop bezig.
Wat me achteraf algemeen bijblijft zijn de vaak terugkerende gedenkplaatjes op banken in parken en op verschillende uitzichtspunten. Steeds betrof het iemand die op deze plek graag gezeten had, vergezeld van een korte persoonlijke tekst. Ik heb weinig banken aangetroffen zonder plaatje.
Ook de Cornwall pasties die ik meermaals genuttigd heb, herinner ik nog op mijn smaakpapillen. Warme koeken bij de bakkerij, voor mij als vegetariër enkel gevuld met groenten.
De Youth Hostels waren steeds zeer flexibel en transfriendly. Er zijn geen mixed dorms, dus ik diende altijd te kiezen bij booking of check-in. Mijn juridische mannelijke gender verplicht mij eigenlijk een male dorm te nemen, maar men maakte er nooit een probleem van wilde ik in een female dorm liggen als er nog plaats was. Enkel de kamergenoten konden hooguit hun oncomfortabel gevoel uiten, zoals de Schotse grootmoeder. Maar dat zie ik dan maar als een groeikans voor hen.
Als ik vooraf bookte via de website, waarbij je gender niet dient in te vullen, en een male dorm het enige beschikbare was, kreeg ik wel altijd een mail met de vraag om bevestiging of dit wel klopte. Mijn voornaam is duidelijk female, wat voor verwarring zorgde. Uiteindelijk was het nooit een issue en betrof het enkel hun bezorgheid m.b.t. mijn comfortabel gevoel. Klant is koning(in)!
Tevens voor mijzelf opnieuw een bevestiging dat ik mij energetisch eerder thuis voel bij de vrouwen. Tegelijkertijd groeide de innerlijke rust die ik vind in mijn androgyne bestaan en presentatie. De M mag blijven staan, de Vklopt evenmin, en eigenlijk biedt deze combinatie mij meer keuzemogelijkheid :).
In de terugrit, bij het laden van de boot, lieten ook menig dure auto’s hun alarm horen. Het leken wel dure verwende kinderen die bang waren alleen achter gelaten te worden in het ruim en niet tegen een stootje konden.
Voor mijzelf is het nog steeds wennen aan het rechtsrijden. Op de snelwegen gaat het vlot, maar eens op de kleine wegen wil ik nog steevast de linkse kant nemen op ronde punten of bij het afslaan. Fantastisch!
Voorbij de oppervlakte neem ik mee dat het ‘s morgens steeds opnieuw balanceren of centreren was, maar dat ik elke avond na een gevulde of rustige dag gelukzalig op mijn slaaplocatie indommelde.
Deze slaaplocatie diende mij als een cocon wel rust te garanderen. Mijn voorkeur gaat energetisch steeds uit naar een vrouwenkamer, maar had altijd mijn auto als uitwijkmogelijkheid bij te luide snurkers of een ruikende mannenkamer. Bij thuiskomst toch even opzoeken of betere oordoppen een mogelijkheid zijn.
Misschien is een mobiel tiny house wel iets voor mij, hoewel ik ook wel graag nieuwe mensen ontmoet in een hostel. Vaak leuke gesprekken, en je komt wat te weten van deze of andere streken.
Ook het schrijven was puur genieten. Ik schreef in de eerste plaats om een herinnering te hebben aan mijn eigen reiservaring. Als je dan merkt dat je groeiend genietend gelezen wordt door anderen, groeien de schrijfselse vleugeltjes natuurlijk. Het moedigt me aan om te blijven reizen en dit al schrijvend te blijven delen. Evengoed doet het me afvragen of ik met deze combinatie niet meer kan betekenen in de toekomst, ook voor mijzelf. Uiteindelijk kom ik Thuis in een ontdekkend onderweg-zijn, momenteel nog afstastend op zoek naar een aangenaam ritme of tempo en een passende vorm.
Ten opzichte van vorig jaar verbaasde ik mij over mijn Thuis-gevoel. Onderweg in Noorwegen vorig jaar botste ik op een diepe eenzaamheid in mijn innerlijke woestijn. Deze maakte me toen homesick en poogde mij naar huis te drijven. Ik had me hieraan opnieuw verwacht, maar mocht vanaf dag één een groeiende oase vinden in mijzelf. Ik was Thuis, steeds verder weg van huis.
Hoewel ik op deze vertrouwde plek de integratie van mijn ervaringen kan laten gebeuren, stijgt evengoed de onrust. Waarom ben ik niet verder getrokken? Waarom sta ik nu opnieuw stil? Maar niet enkel de ruimte en vrijheid in tijd is de enige dimensie die telt. Ook de diepte en breedte van de ervaring, alsook het budget en het lichaam, leggen gewicht in de schaal. Mijn lichaam vroeg om deze tijdelijke pauze. En wie weet trek ik binnen enkele dagen toch nog verder.
Als kind kwam ik altijd Thuis op deze plek. De natuur, de uitzichten, ze gaven mij de ruimte om de stilte in mijzelf op te zoeken, om Thuis te komen. Ruimte die ik thuis niet vond.
Evenzeer tonen de aanwezige herinneringen me dat ik toen ook al wanderlustig was. Elk jaar dezelfde wandelingen, steeds dezelfde routines, ze gingen mij op een bepaald moment vervelen. Het wijdse uitzicht in het bos achter de camping riep mij steeds op de horizon in te halen.
Toen ik ouder werd, en er op mijn eentje mocht uittrekken, wandelde of fietste ik dus tot waar de hemel de aarde raakte. In de stilte vond ik ruimte om in mijn eigen leegte te luisteren naar de stem die me oproept onderweg te gaan. Routine brengt me geen rust. Ik verlang verder te gaan, met voldoende pauzes, maar steeds ontdekkend onderweg.
Thuis is het mij veel te druk, teveel dingen en gedoe, om steeds dezelfde verplichte routines en opgelegde structuren, vaak zonder ruimer zinvol resultaat. Ik voel me als een mier, opgesloten in telkens opnieuw dezelfde korte afstand die mij niet leidt naar de wonderlijke plekken en ervaringen op deze mooie wereldbol, waar ik verlang naar toe te gaan.
Of ik in de tijd die deze zomervakantie mij gunt, nog verder trek, of niet, voordat ik terugkeer naar huis, is niet prioritair. Het vertrouwen in intuïtief onderweg zijn, in mijn Zelf en het Leven, is opnieuw geoefend en gegroeid.
Het komende jaar blijf ik mij richten op minimalistischer leven, op loslaten van externe houvast die groeiend aanvoelt als balast. Ik bouw aan mijn online activiteit zodat ik locatie-onafhankelijk, unsettled en semi-nomadisch kan werken en leven. Ik focus mij op wat ik wens en verlang en aanvaard al het andere als tijdelijke noodzakelijkheden. Ik blijf puzzelstukjes verzamelen en doorvoelen om dan de puzzel te leggen wanneer deze er zelf klaar voor is.