Verbinding met onze Zelf
20 April 2019
Waarom geven we meer aan en om een afgebrand gebouw dan om onze planeet en onze medemens
Toen ik maandagavond in het vliegtuig in Santander online foto’s zag verschijnen van een Notre Dame gehuld in vlammen, sloeg mijn hart toch ook even over. Dit verwacht je niet. Een eeuwenoude toeristische trekpleister in hartje Parijs in de steigers voor renovatie die dan plots vuur vat dat maar niet gedoofd geraakt. Dit kan ons als westerse economische geavanceerde beschaving toch niet overkomen, gooide mijn ego op. Een veronderstelling die even snel herleidt werd tot weggeblazen rook en as.
Frankrijk was in rouw. Verschillende andere internationale reacties deelden hun pijn. Al gauw werden er tonnen aan fondsen verworven om dit monument terug te herstellen tot de voormalige glorie.
Evengoed regende het plots krachtige tegenreacties. ‘Rebuild this Cathedral’met op de achtergrond onze plastiekafvalberg die onze planeet verwoest. Of gekapte bossen en kinderen in hongersnood. Waarom kunnen we op zo’n korte tijd geld inzamelen voor een oud gebouw, maar lukt het ons niet een oplossing te vinden voor onze planeet en onze medemens?
Naar mijn gevoel ligt het eenvoudige antwoord in verbinding en identiteit. Waarmee identificeren wij ons? Waarmee voelen wij ons verbonden of gaan wij verbinding aan?
Allereerst is er onze economisch gestuurde maatschappij waar alles wat opbrengt van belang en prioriteit is. Een eeuwenoude toeristische trekpleister trek jaarlijks miljoenen bezoekers naar Parijs. Een stervend kind aan de andere kant van de wereld levenskansen geven, een andere oplossing zoeken dan duizenden bomen kappen of een drijvende plasticberg uit de oceaan vissen levert niet direct een economisch voordeel op. Deze dingen passen niet in een businessplan ten voordele van de economie van enkelen.
Daarnaast zijn we als mens, vaak onbewust, op zoek naar onze herkomst en onze betekenis in deze schepping. We zijn op zoek naar verbinding, naar een vorm van samenhorigheid, naar identiteit. We vinden dit in cultureel erfgoed, we vinden dit in een verbindend verhaal, een verbindende religie, een glorieuze of heldhaftige landsgeschiedenis. We verlangen naar een gevoel van ergens bij te horen, van belang te zijn, er te mogen zijn. Een eeuwenoud momument dat mee symbool staat of deel uitmaakt voor de Franse geschiedenis, net zoals de Twin Towers deel uitmaakten van wat Amerika groot maakte, raakt de verbonden mens dan evengoed in de eigen kern. Een hongersnood aan de andere kant van de wereld, een religieus conflict, … die dingen liggen buiten onze identiteit, hiermee voelen we ons niet verbonden en bijgevolg ook niet bewogen om er iets aan te doen.
Evengoed is er ook een tegenbeweging op gang. Klimaatmarsen laten in groeiende getallen zien dat we een kanteling verlangen in hoe we omgaan met onze planeet en onrechtstreeks met onze medemens. Verschillende organisaties zijn al decenia bezig met zorg dragen voor planeet en medemens. En toch lijkt het niet te kantelen. Lijkt het dweilen met de kraan open. Zijn dit dan de ultieme oplossingen? Kunnen we de medemens bewegen tot een andere verbinding buiten henzelf dan datgene waarmee ze zich nu identificeren?
In essentie zijn we allemaal met alles verbonden. We zijn allemaal gemaakt van dezelfde materie, niet alleen de mens, maar de gehele schepping waarop of waarin wij als mens leven. Het is de initiële illusie dat we afgescheiden zijn van elkaar, onverbonden, dat ons op zoek doet gaan naar verbinding. Verbinding die we steeds opnieuw zoeken buiten onszelf. Verbindingen die we aangaan waarbij vaak een wij-tegen-zij effect ontstaat omwille andere meningen, overtuigingen, gebruiken, patronen, … . Alsof verbinding en eenheid niet mogelijk is als elkaars waarheden niet matchen, alsof er een absolute waarheid bestaat of moet bestaan.
Verbindingen en identificatie steeds buiten onszelf, terwijl we allemaal voortkomen uit dezelfde Bron. We behoeven geen tegenbeweging in het leven te roepen. We dienen de andere mens niet te bewegen tot het maken van een andere externe verbinding die buiten de huidige waardepatronen valt. Van zodra we elkeen als voorbeeld terug in verbinding gaan met onze Zelf binnenin, met onze eigen natuur, met die Bron diep verborgen in elke vorm van Zijn, gaan we ons als vanZELFsprekend verbonden voelen met elke medemens en ruimer met deze zwevende aardebol die we Thuis mogen noemen.
Elke stap die je zet naar je eigen binnen-in, wordt weerspiegeld gezet in je leefomgeving. Hoe dichter je komt bij je eigen essentie, hoe meer je mild en oordeelloos van jouw Zelf leert houden, hoe groter de weerspiegelde Liefde voor alles en iedereen aan jouw buitenkant. We zijn allemaal gezant van dezelfde Bron, we zijn allemaal onderweg, we hebben allemaal schaduw- en blinde vlekken, we zijn allemaal mens op zoek naar eenheid in dualiteit. Van zodra je jouw Zelf volledig erkend, zie je in de ander geen bedreiging meer, maar eenzelfde deel van jezelf. ZelfLiefde, een diepe moedige en helende verbinding aangaan met het diepste van jouw Zijn, is de eerste beweging die we dienen te maken, en al het andere vloeit gespiegeld als vanzelfsprekend naar buiten. Geen tegenbeweging, niet tegen de stroom op, maar een zacht rimpeleffect op de oceaan van het Leven vanuit het pure aanwezig Zijn dat tot Liefdevolle golven van verandering groeit.