Vlieg uit!
1 July 2022
Ik vind het elk jaar boeiend om te voelen hoe de energie verandert als de zomervakantie effectief aanbreekt. Er hangt plots meer rust, zon, ontlading, vrijheid en Vreugde in de lucht na weken of zelfs maanden van spanningsopbouw, verkramping en stress.
Tot vier jaar geleden maakte ik dat als leerkracht ook telkens zelf aan en in den lijve mee. De laatste examens, het schoolbal, de proclamatie, de oudercontacten, … en dan twee maanden even niets. Een gevoel van bevrijding, van ruimte voor andere dingen, van ruimte voor mijzelf. Toch gaf het mij jarenlang ook een gevoel van leegte, alsof ik plots in een zwart gat terecht kwam.
Na 10 maanden intensief verbonden op weg geweest te zijn met jonge mensen, was er plots enkel nog ik om mee te verbinden. Dat stevige contrast bracht een diepe eenzaamheid naar boven die ik initieel niet kon plaatsen. Tot aan mijn burn-out 8 jaar geleden, tot aan de bewustwording dat ik ook niet mijn Zelf was en mijn Ziel mij uitnodigde en uitdaagde om stapsgewijs terug te gaan her-inneren wie Ik nu echt Ben.
Drie jaar geleden verliet ik de school net na de paasvakantie een trimester vroeger dan gepland om naar Compostela te wandelen en van daaruit bewust een eigen Levenspad te gaan uitstippelen. Ik had geen idee waar mij dat zou brengen. Ik buikvoelde enkel helder dat ik moest vertrekken. En dat ik hoogstwaarschijnlijk niet meer zou terugkeren naar die job, naar die school en naar het onderwijs. Toch nam ik een verlofstelsel in geval van. Ik sprong maar legde nog wat matrassen klaar in de diepte moesten mijn vleugels toch nog niet echt opengaan.
Na drie jaar wordt dit stelsel niet meer verlengd en ergens wilde ik het ook niet meer. Het was dus ofwel terugkeren ofwel ontslag nemen. En dat laatste klopte nu helemaal. Nu ben Ik rijp om dat hoofdstuk tot de verleden tijd te laten behoren.
Twee weken geleden bezocht ik het SJI te Kontich een laatste keer om er persoonlijk mijn ontslagbrief af te geven. Best een gekke ervaring. Na opgeteld 15 jaar dienst voelde alles enerzijds zeer herkenbaar, alsof ik er gisteren nog voor de klas stond. Anderzijds was er ook zoveel veranderd, zowel in het SJI als in mijzelf. Een hereniging zou niet meer werken. Het zou enkel nog meer botsen en bevestigen waarom ik uiteindelijk vertrok.
Meer dan alleen de school laat ik ook ruimer de omgeving van Kontich achter mij. Ik vertoefde er als bewoner meer dan 16 jaar. Twee jaar geleden vertrok ik er definitief na verkoop van mijn appartement en de eerste lockdown om met mijn camper te ontmoeten waar en wie het Leven mij zou brengen.
Tot begin dit jaar had ik er nog zielefamilie wonen en kwam ik er nog regelmatig. Die engelenzussen zijn ondertussen ook allemaal uitgevlogen, hun Pad achterna. Met mijn ontslag knip ik het laatste energetische koord door met de regio.
Opnieuw een bijzondere ervaring. Deze keer geen zwart gat zoals vroeger, niet bij het loslaten van dat stukje persoonlijke mensengeschiedenis, niet bij de start van deze zomervakantie.
In gesprek met een bevriende en nu dan ex-collega onlangs besefte ik hoe rijk mijn leven is. Hoewel ik graag lesgeef, of eerder in verbinding op weg ga met jonge mensen, kon ik de Vreugde hiervan steeds minder ervaren in het onderwijs omwille van de groeiende systematiek en bureaucratie. Onverbonden met de essentie van de job die ik waardevol vond. Het werd een slepend opbranden, een chronische uitdoving, van passie en Vuur.
Drie jaar geleden sprong ik zonder te weten waar ik zou landen, zonder tastbare zekerheden, behalve dan een rotsvast Weten dat het Leven voluit in overvloed geleefd en doorleefd wil worden.
Ondertussen kan ik met groeiend vertrouwen zeggen dat voorbij de angst voor die onzekerheden een rijkdom aan Leven te ontvangen is. Ongeacht wat er letterlijk op mijn rekening staat ontvang ik tot nog toe alles wat ik nodig heb om het beste te kunnen geven wat door mij heen gedeeld wil worden, met wie of wat dan ook, in elke vorm die zich aandient. Ik voel me on(aan)tastbaar rijk, voelbaar zittend op een sneltrein richting nog meer van die Echte Zelf die ik 8 jaar geleden zachtjes hoorde fluisteren. Met mijn vleugels gespreid surf ik op de golven van het Leven de hemelse horizon tegemoet. Ik Leef! Ik geniet! Ik Ben!