Eenzaamheid

Knoop (gold)

11 April 2017

Eenzaamheid, ik ontmoette je voorheen al op verschillende momenten. Heimwee! Verlangen! Steeds opnieuw met pleisters verborgen, ingevuld door personen en plaatsen die een oplossing leken te zijn, een thuisgevoel leken te geven, rust leken te brengen bij een diep verdriet, een zwaar verlies, opstijgend uit die wonde der eenzaamheid. Eenzaamheid niet zozeer vanuit alleen zijn, of omwille van dat bewuste moment, eerder eenzaamheid vanuit het verleden, vanuit een lang vervlogen en vergeten moment.

Ik wil niet meer vluchten naar een pleister. Ik zie hen voor wat ze zijn, besef dat ik eigenlijk geen pleisters meer heb. Steeds opnieuw illusies om een ontluikend verdriet te verbergen maar niet te genezen. Een verlies zo diep verborgen dat het enkel in eenzaamheid ruimte heeft om zich te laten zien.

Ik durf de wonde nu rechtuit aan te kijken, doorheen haar ogen in haar ziel te zien, om ze zo te helen met de tranen van en voor een lang vergeten verlies. Helend, vermoeiend, lonend, bevrijdend, heerlijk verrijzend!

Scroll naar boven