Worstelend naar mijn evenwicht

Knoop (gold)

16 April 2017

Drie jaar geleden ging ik voor de eerste keer naar Anders Gewoon, een gendervereniging in Hasselt, op zoek naar antwoorden voor mijn lang onderdrukte vrouwelijke verlangens.

Ongeveer 30 jaar had ik eerder onbewust mijn uiterste best gedaan om man te zijn volgens onze maatschappelijke gendernormen, daarbij een groot deel van mijn blijkbaar vrouwelijke spontaniteit negerend.

Afstevenend op een burn-out omwille van een puzzel aan redenen kan je plots niet anders meer dan jezelf eindelijk onder de loep en onder handen nemen.


Ik voelde mij duidelijk niet man, daar was ik toen wel zeker van. Na 30 jaar proberen, zwoegen en zweten zonder te slagen en thuis te komen bij jezelf, weet je dat wel. Dan zal ik mij dus vrouw voelen. Ah ja, er zijn maar twee opties volgens onze binair geconditioneerde maatschappij, althans daar ging ik toen onbewust van uit.


Ondertussen zijn we drie jaar verder, ben ik officieel van voornaam veranderd, neem ik anderhalf jaar hormonen en presenteer ik mij algemeen genomen zoals ik mij voel.

Echter betekent dit in mijn persoonlijke situatie dan eerder androgyn, non-binair, genderfluide. Blijkbaar voel ik me ook niet echt vrouw. Euh wat? Ja, blijkbaar ervaar ik gender(identiteit) als een vloeibaar gegeven. Dan het ene, dan weer het andere, soms beide tegelijk, en soms geen van de twee. Een verwarrende zoektocht naar binnen zonder spiegelbeeld of ankerpunt daar buiten, nog niet, want ik ben niet alleen en stilaan komen we tevoorschijn, stilaan komen ook wij in bloei staan.


Alleen rest mij dan de vraag wat ik nodig heb om mijzelf te kunnen zijn. Allicht een ruimdenkendere maatschappij als het gaat om genderbeleving, maar die komt er wel, uiteindelijk, als wij onszelf laten zien zoals we zijn zonder ons te conformeren aan de binaire hokjes.

Wat heb ik echter nodig vanuit mezelf voor het spiegelbeeld dat ik elke morgen zie verschijnen en wens neer te zetten in deze maatschappij?


Anderhalf jaar hormonen resulteerde voor mij ondertussen in een weelderigere en gekleurde haardos zonder kalende plekken op mijn hoofd, subtiel vrouwelijkere trekken in mijn gezicht, een kleine natuurlijk gegroeide cup, zachtere huid en minder (zichtbare) lichaamsbeharing. De baard is verdwenen door laserbehandeling. In de spiegel zie ik iemand waar ik van hou, iemand die ik letterlijk en figuurlijk graag zie.


De keerzijde is echter de medicatie en de bijwerkingen ervan. Ik wens geen operatie. Mijn genderdysforie gaat niet zo ver dat ik mijn geslachtsdeel verwens. Echter is de medicatie die ik nam op langere termijn eerder ongezond en ontneemt het libido.

Gezondere medicatie geeft mij dan weer zoveel bijwerkingen dat normaal deelnemen aan het leven eerder naar de zijlijn verschuift.

Zonder medicatie keert mijn oude spiegelbeeld weer terug.

Er lijkt even geen oplossing te zijn.


Ik voel me doorheen de hormonentherapie paradoxaal genoeg lettelijk en figuurlijk beter in mijn vel, meer in lijn met mijn innerlijke essentie. Graag had ik met mijn oorspronkelijke lichaam gewoon mezelf willen kunnen zijn, een spontaan zijn, maar de biologisch geplande vermannelijking doet mij een vreemde zien in de spiegel.

Ik voel me thuis bij mijn huidige spiegelbeeld, maar worstel met de medicatie die ik nodig heb om dit te behouden, zoekend naar mijn persoonlijke evenwicht dat op dit moment niet lijkt te passen in dit duale lichaam en onze binaire maatschappij.


Tijd zal het mij vertellen.

Ondertussen drijf ik verder op de stroom van mijn Leven, worstelend met de golven die ze mij nu presenteert, tegelijk uitkijkend, verlangend naar af en toe een oase waar ik even aan wal kan gaan als pauze van deze wervelende zoektocht, pauze van mijzelf.

Scroll naar boven