Zin in (het) Leven
1 May 2017
Soms vraag ik me af waarom ik besta, waarom ik nog opsta.
Tranen rollen over mijn gezicht.
Jarenlang was mijn onbewuste levensdoel de zorg voor anderen, omwille van een bijna instinctief zoeken naar waardering, onbewust mezelf steeds meer en meer vergetend, de verbinding met mezelf verliezend.
Elke dag sta ik op, opweg naar een job die haar ziel jaar op jaar meer en meer lijkt te verliezen.
Ooit was ze bijna mijn hele bestaan, liet ik alles errond, inclusief mezelf, in de kou staan.
Drie jaar geleden gaf ik mij na jaren blind volhouden en vechten eindelijk een burn-out cadeau.
Mijn lichaam drukte na 30 jaar eindelijk op de reset-knop omdat het niet verder kon zo.
Na twee jaar pauze en zoeken, ben ik vandaag alweer 8 maanden onderweg in diezelfde job. Een mens dient vol te houden in deze maatschappij. Zoeken naar jezelf, zorgen voor jezelf, kan alleen als je ondertussen ook bijdraagt, of eerder en uitsluitend financieel afdraagt.
Waarom dan geen andere job? Dat probeerde ik! Maar ik vond telkens een nieuwe muur, een begrenzing van mijn kunnen op dat moment.
Eigenlijk evengoed herhalende spiegels die me vooruit duwden tot ik mijzelf volledig had erkend.
Mijn oude job sloot conceptueel best wel bij mij aan, toch tot ik klaar en gegroeid ben om van daaruit ultiem verder te gaan.
Je kan ook niet alles tegelijk veranderen, niet jezelf binnenin en tegelijk jezelf buitenaf. Als je niet weet wie je bent, na een leven waarin je de verbinding met jezelf hebt miskend, heeft het geen zin dat richtingloos en opnieuw te gaan zoeken in de dingen en de mensen rondom jezelf. Echt thuiskomen doe je diep vanbinnen bij jouw-Zelf.
Er zijn dagen dat ik mezelf voel voortstrompelen, afvragend waar ik naar toega, waar dit allemaal aan bijdraagt, of dit eigenlijk wel zin heeft.
Er zijn dagen dat ik liever even niet wakker word, even niet wil opstaan, maar wens door te slapen alsof mijn leven uit zichzelf wel zal verdergaan.
Er zijn ook dagen dat ik mij goed voel, dat ik in die spiegel zie wie ik als mij-Zelf bedoel.
Er zijn dagen dat ik alles voel stromen, van binnen naar buiten, creativiteit die zich aan de wereld wil tonen.
Tranen rollen over mijn gezicht, afvragend waarom ik besta, waarom ik nog opsta. Zelfzorg, zelfLiefde voelt zo vreemd, zo nieuw, zo anders. Een levensles die ik nog elke dag opnieuw aan mezelf dien aan te leren.
Elke dag mogen opstaan helemaal en uitsluitend voor mezelf, als levensdoel op zich. Een creatief gevoel van binnen-uit als uniek geschenk aan buiten-af.