Nakend afscheid?
25 July 2017
Opnieuw zittend aan een fjord wachtend op een zonsondergang die maar niet komt, vraag ik mij af of dit mijn laatste avond in Noorwegen is.
Het noordelijkste puntje van de reis die ik twee weken geleden intuïtief begon, heb ik vandaag bereikt. Er is nog tijd, er is nog ruimte, maar zoals elke nieuwe bestemming en aankomst zich onderweg op gevoel aan mij ontvouwde, voel ik nu evengoed dat het tijd is om zuidwaarts te keren.
Noorwegen heeft me diepgaand kunnen bekoren, heeft me veel van haar wonderlijke ongerepte natuur en uniek eigen cultuur laten ontmoeten en ontdekken.
Evenzeer heb ik mijzelf stevig onder ogen kunnen komen. De angst die me twee weken geleden probeerde te weerhouden van vertrek, is ondertussen zelf definitief vertrokken. Het was een stevige klim, maar ik heb de top die ik voor me zag bereikt. Nu rest mij enkel nog de rustige afdaling tot aan de voet van de volgende innerlijke bergtop. Die is echter voor een volgende reis, een volgend moment, wanneer mijn Innerlijk Kind mij opnieuw uitzendt.
Meermaals mocht ik voelen hoe mijn vleugels zich vanuit mijn schouderbladen mochten strekken en spreiden, daarbij de ketens en wikkels van angst en beperking doorbrekend en achterlatend.
Misshien verblijf ik morgen nog op de plek waar ik mijn reis begon, waar ik voor de eerste keer van Noorwegen proeven kon. Dan is de lus doorheen dit prachtige land compleet alvorens ik terug de grens oversteek.
Vliegen zal IK, want met vleugels ben ik gekomen.
Vliegen zal IK, om mijn Licht aan de wereld te tonen.