Op terugweg van Altantis
7 April 2018
Vliegtuigje komt zo
En hier zit ik dan opnieuw in een luchthaven te wachten op een vliegtuigje dat zo wel komt, zo ongeveer binnen een uur of vijf, ergens tussen het midden van de nacht en het opkomen van de zon.
En de luchthaven van Santorini is daarvoor ook echt wel de beste locatie. Onsmakelijk fast food dat maar zeer traag tot gewoon niet binnengaat, tot groot geluk van die kat die het blijkbaar wel lustte. Verder quasi geen banken of zitplaatsen in de vertrekhal. En na de securitycheck zou het aanbod van drank, versnapperingen en zitplaatsen nog minder zijn, dus blijven we nog maar even op de grond zitten tegen het stukje veroverde muur.
En wat doen we dan? Schrijven natuurlijk, met de soundtrack van Altantis, de Disney-film, door mijn oren! En wie weet lukt het me ook wel om enkele uurtjes slaap te vatten in deze positie om dan straks compleet verwrongen wakker te worden met een zitvlak in comateuse toestand. En dat nog voor de vlucht start. Oh, wat reis ik toch graag!
Santorini was voor mij van dag één een plek van thuiskomen en (h)erkenning. Een plek die me rust bood, ver weg van alle drukte en gedoe van een leven dat steeds minder resoneert. Een plek die zeer vertrouwd aanvoelde. De omgeving, het klimaat, en zelfs de boottocht op zee in deze regio voelden eerder aan als een her-innering in plaats van een nieuwe ervaring. Alsof ik hier ooit als eens geweest ben, hoewel ik dit niet in deze fysieke tijdslijn kan plaatsen.
Wat ik op deze 4 dagen gedaan heb, publiceer ik nog in een volgende blogpost wanneer ik terug thuis geland ben. Een deftige internetverbinding geef ruimte tot meer details en foto’s dan de gratis onbeveiligde WiFi of de gebrekkige 4G.
Eén gedachte kan ik je al wel meegeven. Waarom heb ik toch dat lange haar? Ja, ik kies daar zelf voor. En ja, in alle eerlijkheid, naar mijn eigen gevoel, zie ik dat graag in mijn spiegelbeeld verschijnen. Maar wat een gedoe bij warmer weer. Ga maar eens een keertje uitwaaien op een strand, of 5u genieten op een boot op volle zee. Ik heb nog nooit zoveel elektriciteit rond mijn hoofd gezien, en haar geproefd in mijn mond. Ja, zelfs met al dat haar in een staart, of iets dat daarop lijkt. Misschien toch eens dringend wat Youtube-tutorials bekijken omtrent haircare en hairstyling. Wat had ik dit graag onbewust met een peergroup gedaan tijdens mijn eerste puberteit. Maar goed, er zijn ergere dingen. En een stevig potje huilen terwijl je haarpijlen van je tong vist, helpt dan ook altijd wel.
Dieper ben ik mij na dit vierde reisje, sinds mijn wanderlust vorig jaar uit coma gehaald werd, bewust geworden van één belangrijk aspect dat alleen reizen voor mij zo aantrekkelijk maakt. Als je op je eentje naar een onbekende locatie trekt waar niemand je kent, kan je zijn wie je wil zijn. Je kan experimenteren met identiteit. Niemand kent je voorgeschiedenis, tenzij je deze zelf deelt. Heel even heb je een clean slate.
Alle projecties en maskers kan je thuis achterlaten. Je wordt figuurlijk een lichtgewicht, Lichter. Terugkeren naar huis wordt dan telkens wel zwaarder. Alles achter laten, definitief vertrekken, ergens opnieuw beginnen, voelt steeds aanlokkelijker. Maar enkel projecties kan je definitief achterlaten. Maskers dien je zelf los te laten en af te zetten. Anders neem je die stukjes bedrog toch mee naar de volgende plek.
Reizen is voor mij in die zin steeds opnieuw zoeken naar een evenwicht. Enerzijds afstand nemen van alles om ruimte te hebben jezelf te vinden los van alle projecties aanwezig in je thuisomgeving. Anderzijds vermijden te vluchten van zoveel stukjes masker die nog vragen om losgelaten te worden door ze eerst echt vast te nemen.
Thuiskomen in jezelf door rust, ruimte en ook verandering rondom jezelf te zoeken. Thuiskomen in jezelf door binnenin alles op te ruim(t)en wat je belemmert in verbinding te komen met die Zelf.
Bij elke reis botst ik voor vertrek op angsten en conditioneringen. Bij elke nieuwe locatie voel ik deze oplossen en groeit er ruimte binnenin. En bij elke aankomst voel ik plannen opborrelen om opnieuw een grotere steen te gooien in het wateroppervlak van mijn leven, zodat de rimpels mij steeds verder weg brengen op deze wereldbol, en steeds dichter bij mijn Zelf.
Op terugweg van Altantis. Mijn volgende bestemmingen beginnen zich intuïtief al kenbaar te maken in mijn hart. Mijn kleine ik flipt, het kind in mij springt op van vreugde. Eindelijk mag het leven, mag het grenzen verleggen, mag het Zijn. Tot later, je leest nog van ons!