Een reflectie op mijn burn-out
24 April 2018
Sinds mijn burn-out vier jaar geleden poog ik regelmatig te reflecteren op wat ik voel en ervaar. Dit giet ik dan in een evoluerend kader dat me helpt te begrijpen waarom deze ervaring plaatsvond. Graag deel ik het spiritueel belichte kader dat afgelopen vrijdag uit mijn pen vloeide.
Een burn-out, depressie, of een andere invasieve of intense minder fijne ervaring in je leven laat voelen dat je minder of onvoldoende in verbinding staat met je Ware of Hogere Zelf. Je ziel, je essentie, of hoe je het ook wil noemen, roept ergens een halt toe. Ze laat zich horen, voelen of zien doorheen je lichaam.
Zingeving in het leven bestaat voor mij in de eerste plaats niet uit wat het leven jou geeft maar wat jij vanuit je Hogere Zelf kan geven aan het Leven, dat op hun beurt dan geeft wat jij daarvoor nodig hebt.
Elke ziel heeft een plan opgesteld voor dit leven en zal, in afspraak met dat leven, bepaalde gebeurtenissen laten plaatsvinden of aantrekken om de geplande lessen door ervaringen te leren.
Doorheen wat je verlangt wordt voor jou als mens duidelijk waarheen je ziel in dit leven verder onderweg wenst te gaan naar de volgende (les)ervaring.
Er is weliswaar een verschil tussen verlangens vanuit het ego, getypeerd door een lagere energiefrequentie, gericht op geven aan het kleine ik, en verlangens van het Hogere Zelf, gericht op geven aan het geheel. Een opgave om dit onderscheid te maken en die van het ego los te laten.
Verlangen van het ego zie ik als een koppig kind dat nu zijn zin wil en weerstand biedt aan alles dat het nu in de weg staat. Het is eerder een behoefte die een leegte in het kleine ik dient op te vullen. Het zijn ik-boodschappen in de vorm van wat het ik voor zich wil hebben, ego-gericht.
Verlangen van het Hogere Zelf ervaar ik als een zachte bries die blijft strelen in de richting van de vervulling voor iedereen. Het zijn ik-boodschappen in de vorm van wat het ik wil geven naar buiten toe.
Ze kunnen verweven zijn, waarbij een diep verlangen een diepe pijn, die het ego verstopte, nu blootlegt. Het ego kan dan niet anders meer dan het onder ogen komen. Maar het maakt het verlangen dan als behoefte tot pleister om opnieuw de pijn te ontlopen, alsof het iets van buitenaf nodig heeft om iets binnenin op te lossen.
Alle kracht tot helen is reeds aanwezig in onszelf en kan aangeboord worden vanuit die verbinding met ons Ware Zelf. Heling brengt ons in die zin automatisch dichter bij ons Zelf van waaruit de pijn die dit verlangen belemmerde, doorheen de heling net het verlangen tot vervulling brengt.
Hoe dan ook liggen de aangetrokken of geplande gebeurtenissen in lijn met of in de richting of zin van je diep(st)e Zelf-verlangens. Sommige ervaringen, soms lijkend op muren, beperkingen of remmen, zijn hooguit hindernissen. Ze dienen als stapstenen om latere ervaringen mogelijk te maken. Deze voorgaande drempels leren net ervaring en vaardigheden aan waardoor deze hindernissen als vanzelfsprekend genomen worden in je verdere groei. Zoals een kind eerst dient te leren rechtstaan alvorens het kan wandelen alvorens het kan lopen alvorens het kan fietsen alvorens … .
Jezelf zijn betekent dus in verbinding gaan met je Ware Zelf en van daaruit aanwezig zijn in het leven. Het geven van je ware zelf geeft vervulling en is als vanzelfsprekend. En dat geven komt vanuit een onuitputtelijke bron, zonder te vergeten dat de verbinding en de mens die de verbinding aangaat ook liefde en zorg, ofwel onderhoud, nodig heeft. Leren luisteren, leren voelen, tijd nemen voor jezelf, … .
Een burn-out, en herstel daaropvolgend door terug de verbinding aan te gaan met Ware Zelf, hoeft niet te betekenen dat je die job of ruimer die context dient te verlaten. Je kan misschien binnen die context wel meer vanuit jezelf gaan geven, zonder de verbinding te verliezen, en op die manier dus wel vervulling vinden.
Evengoed kan het zijn dat de context onvoldoende ruimte geeft om jouw zelf te geven. Jouw geven wordt niet gezien als waardevol of zinvol en wordt monddood of klein gehouden. Of jouw geven evolueert en groeit naar iets nieuw dat niet meer resoneert met die context. Dan is misschien het tijd om die context te verlaten. Of die beperkende context kan evengoed een hindernis, een uitdaging zijn om net te leren je eigen ruimte alsnog in te nemen.
Je kan jezelf als mens hard inzetten vanuit bepaalde principes of verwachtingen of overtuigingen, maar als deze geen deel (meer) zijn van je Ware Zelf en/of van je huidige (les)ervaringen, gaat die onuitputtelijke bron geen energie meer geven om dit te blijven doen. Van zodra de externe toevloed van energie stopt, bijvoorbeeld in de vorm van waardering, of verloning, brand je op als mens.
Er zijn mensen die ondanks weerstand en tegenslag toch de energie vinden om te blijven gaan voor dat waarin ze geloven omdat dit net op dat moment bij hen hoort. Het is als vanzelfsprekend dat zij dit doen. Zoek dus in de eerste plaats naar wat jou drijft, waar jij jezelf van binnenuit aan wil geven, niet naar wat anderen waardevol vinden om na te streven.
Tevens ben je als mens in deze wereld in dit leven gekomen met bepaalde talenten, mogelijkheden en potentieel, alsook bepaalde conditioneringen, en bepaalde mensen in je nabije omgeving, al dan niet vanuit latere gebeurtenissen. Zingeving zal ergens liggen op het kruispunt van al deze elementen waarin zowel de conditioneringen als talenten hun plaats hebben. Je zielverlangens liggen vaak in het verlengde van die talenten, aangezien geven vanuit je talenten als vanzelfsprekend aanvoelt en zal zijn.
De sleutel zit in het zoeken en ontvangen en leren van elke les verborgen in elk moment, hoe dat moment ook aanvoelt. Steeds op zoek naar jeZelf om van daaruit onuitputtelijk te geven wie je in dit leven wou zijn, waarbij alles gevoeld en erkend mag worden.
Als je ervaart of overtuigd bent dat het leven jou niet geeft wat jij nodig voelt te hebben om jezelf te geven of wat je vanuit jezelf verlangt te geven, ben je nog niet daar, of nog niet klaar. De verbinding met de Bron is nog niet stabiel genoeg. Of het is nog niet concreet of helder genoeg wat je nu waar en hoe wenst te geven vanuit je Hogere Zelf.
Neem tijd om te groeien. Ervaar de onfijne ervaringen als uitnodiging naar dieper beleefde fijne verbindingen, die als vanzelfsprekend zichzelf zullen verhelderen. Leef de vragen die hun antwoorden als vanzelf kenbaar zullen maken in jouw volgende levenshoofdstuk op het moment dat je klaar bent om de bladzijde om te slaan van het huidige.
Als je alles wat je ervaart, alles wat in en rondom jou gebeurt, kan ontdekken als geven van jezelf, of groeien tot nog meer geven van jezelf, is lijden een illusie, is geluk een belofte, is Zijn vanzelfsprekend.