Ontwaken uit de illusie van de doos
11 December 2018
Als we de illusie van de doos loslaten, kunnen we groeien tot echt samen Leven en samen Zijn.
Als ik rondom mij kijk, zie en voel ik, net zoals velen waarschijnlijk, dat er veel beweegt in onze wereld, en in onszelf. Iedereen voelt tot op een zekere hoogte dat het niet langer verder kan zoals we bezig zijn. Op verschillende manieren en vanuit verschillende contexten komen mensen tegenover elkaar te staan. Religies, culturen, regeringen, partijen, … .
Vaak zie ik echter voornamelijk vingers wijzen, of energie stromen naar elkaar, naar de ander, naar wat we niet langer willen, of naar wat anders moet. De verschillende nieuwsbronnen puilen uit van wat er misloopt in onze wereld, van zaken waar we zelf trouwens als mensheid naar mijn voelen vaak oorzaak van zijn. Evengoed worden verschillende pogingen en initiatieven ondernomen om aan al deze problematiek iets te doen. Samen kunnen wij het tij keren. Samen kunnen wij dit oplossen.
Zelf heb ik sinds mijn burn-out televisie, kranten, en een heleboel andere kanalen waarlangs dit dreigende wereldnieuws binnenkomt, afgezworen. Mijn binnenwereld vroeg zoveel tijd, aandacht en energie, dat alles van de buitenwereld mij zowieso te veel was. Ik was niet meer bij machte en krachte om verbinding te voelen met alles rondom mij, zowel mijn naaste omgeving, als de ruimere wereldproblematiek. Ik diende eerst terug verbinding te maken, te zoeken, met mijn eigen en ieders essentie, met de Bron. Daarna zou de verbinding met de huidige buitenwereld wel terug herstellen, zo dacht ik.
De spiraal waarlangs ik de laatste jaren mij(n)Zelf binnenin ging opzoeken, heeft me ondertussen terug in verbinding gebracht met de Bron en met wie ik in essentie voel, wens en koos te zijn in dit Leven. Ik sta bewuster en sterker dan ooit in en vanuit mijn Kracht. Een blijvend groeiproces weliswaar. Maar het fundament voelt gelegd te zijn. Nog even de wortels verzorgen en voeden tijdens deze winter, en dan zal ik voor de eerste keer bloeien en vrucht dragen in mijn komende lente en zomer.
De verbinding met zoveel dingen buiten mijzelf heeft zich echter niet hersteld. Door mijn binnenwereld op te zoeken, op te ruimen, en van daaruit bewust te gaan leven, voel ik mij verschuiven naar een andere realiteit, of eerder naar een andere dimensie.
Onze wereld wordt voor en door de mensheid beheerst door een maatschappij van onze eigen creatie, onze eigen schepping. Deze maatschappij voelt voor mij als een doos waarbij alle zijden gevormd worden door systemen die we zelf in het leven geroepen hebben. Onderwijs, Religie, Politiek, Geschiedenis, Gezondheidszorg, Economie, … . Systemen die lange tijd de evolutie van onze mensheid bepaald hebben. Soms hebben ze ook effectief gewerkt, hebben ze ons geholpen bij onze groei naar onszelf. Maar naar mijn voelen belemmeren ze vandaag net onze groei. Ze volstaan niet meer.
Omdat we voelen dat het niet meer werkt, dat onze doos met ons eigen gemanifesteerde zijden op barsten staat, zoeken we haastig naar oplossingen, zowel binnen als buiten de doos. De tijd dringt! Het is al voorbij vijf voor twaalf. We herbekijken bestaande manieren of zoeken naar nieuwe manieren om de doos alsnog te redden, te laten groeien, te laten evolueren naar een ruimere interpretatie waarin alles zoals het is verder kan blijven bestaan. We houden vast aan onze eigen systemen, aan onze comfortzone. Want dit kennen we, dit zijn we gewoon. En dit heeft toch altijd gewerkt?
Zelf voel ik mij door mijn eigen bewustwordingproces plots niet meer binnen en ook niet buiten de doos. Ik ervaar mijzelf steeds meer Elders. Ik zie alle processen die deel uitmaken van de doos nog wel, maar ervaar ze steeds minder. De verbinding met de doos vervaagt. Ik vervaag. Ik voel me uitfaseren, als het ware trillen op een andere lengte. Ik lijk te verhuizen, te bewegen tussen dimensies.
Dit proces gaat gepaard met een warboel aan emoties en ervaringen. Ik voel me verward, ik voel me rouwen, ik voel me verlangen, ik voel … . Mijn ene been staat soms nog in de doos. Het andere is al onderweg naar dat Elders. Ik voel me getrokken tussen twee werelden.
Graag zou ik soms terug verbinding willen kunnen maken met alles dat beweegt in deze doos, in deze maatschappij. Het uitblijven ervan geeft me soms de indruk gevoelloos te zijn. Maar het zegt me steeds minder, de dramatiek, het gedoe. Zoveel zaken worden opgeblazen, soms letterlijk tot het ontploft. Maar wanneer na al dat zoeken, al dat ploeteren, al dat wijzen, het stof terug daalt, de storm terug opheldert, zitten we nog steeds met dezelfde doos. Misschien is ze her en der wat aangepast, groter gemaakt, of opgelapt, maar we blijven dezelfde doos (her)scheppen.
Voor mij ontwaart de doos zich steeds meer als een illusie. Pas als we naar binnen keren en ontwaken, de doos durven zien voor de illusie die we zelf gemanifesteerd hebben, de doos durven loslaten, kunnen we groeien naar een wereld waarnaar we van binnenuit al van in den beginne verlangen. Dan kan de wereld in eenheid met ons mens-zijn groeien naar een plek waar we niemand nog op maat moeten scheppen, maar waar we gewoon kunnen samen Leven en samen Zijn.