Zoek en volg je Innerlijke Kind.
2 August 2019
Toen ik ruim 5 jaar geleden mijzelf een burn-out cadeau deed, was het eerste hulpmiddel ‘Doen wat je graag doet.’ Het werd een vraag zonder antwoord. Ik wist niet (meer) wat ik graag deed. Zolang had ik alleen gedaan wat anderen wilden dat ik deed. De waardering die ik er altijd voor gekregen had was verworden tot mijn levensenergie die bij de burn-out plots opdroog.
Sindsdien ben ik innerlijk ploeterend op zoek en onderweg naar wat nu echt bij mij hoort. Uit diepe her-innering wist ik ondertussen wat ik als kind graag deed en zocht ik manieren om dit terug in mijn leven te integreren. Met kleine opflakkeringen kwam ik stilaan terug in verbinding met mijn Innerlijke Kind. Maar de grote Stroming van Vreugde bleef uit. Het lukte mij maar niet om echt te genieten. Het bleef bij een herhaling van een herinnering, maar dan zonder gevoel, zonder de diepe vreugde waar ik naar op zoek ben, waar ik naar snak.
Drie maand geleden volgde ik mijn intuïtie die mij een jaar geleden al had aangekondigd dat ik in april zou stoppen met mijn job in het onderwijs. Dat ik daar geen vreugde meer vond was glashelder. Maar waar dan wel?
Eind mei vertrok ik op surfreis en daarna wandelde ik langsheen Compostella tot in Finisterre. Ik was een kleine 7 weken van huis, onderweg met mijzelf, verwijderd van alle ruis, verplichtingen en verwachtingen. Ik was gelukkig. Ik was mij. Ik zag de toekomst creatief tegemoet. Het zou gaan Stromen.
Maar het stroomt (nog) niet. Ik zet kleine stapjes zonder precies vooruit te komen. Het genieten, de pure vreugde voor het proces, waar ik zo naar snak als drijfkracht, lijkt ongrijpbaar in de verte. Alles voelt aan als energieverlies zonder resultaat.
Twee weken geleden werd de wortel van deze blokkade uit mijn celgeheugen naar de oppervlakte gehaald. Twintig jaar geleden heb ik het daar zelf gepland. Wat ik echt wilde, waar ik van genoot, wat echt bij mij hoorde, kon en mocht blijkbaar niet. Dus deed ik sindsdien maar wat anderen wilden. Dan kon ik tenminste genieten van de waardering voor mijn inzet en hulpvaardigheid.
Stilaan voel ik mijn binnenkant verschuiven en duiken er sprankeltjes ‘goesting’ op die ik zoveel mogelijk ruimte geef. Tegelijk groeit de angst voor het onbekende dat voor mij ligt. Teruggaan is geen optie. Dat voelt aan als de dood. Ik kan enkel vooruit naar datgene dat vanuit de vreugde voor het proces creatief de wereld in wil. Dat is echter work in progress en ondertussen stroomt geld voornamelijk als investering in mijzelf.
Afgelopen week werd de angst voor wat komt een dominerende orkaan die me opsloot in mijzelf. Ze gierde doorheen heel mijn systeem. Ik werd naar overal meegezogen. Ik voelde geen kant meer uit te kunnen. Het patroon van niet te mogen genieten kwam duidelijk naar de oppervlakte. Dus werd het tijd om actie te ondernemen. En als je vast zit, is de beste oplossing jezelf verplaatsen.
De tocht die ik ondernam was een opeenstapeling van spiegels naar de kracht van mijn intuïtie, mijn voelen, mijn veld. Ik voel haarscherp aan tot op de kern van de ander wat goed is voor hen, vaak beter dan henzelf (zo bleek onderweg). Voor mijzelf was ik twintig jaar echter besluitloos.
Uit herinnering weet ik dat ik als kind een waterrat was. Elk zwembad had ik wel getest, bij voorkeur onder water. En het surfen twee maand geleden kon mij ook bekoren. Snowboarden had ik al graag gedaan en hieraan werd het element water uitdagend toegevoegd. Perfect match! En toch was er twijfel en angst mijzelf opnieuw te verliezen in iets dat niet bij mij hoort.
Na een diepe meditatieve bevraging vertrok ik deze morgen nog stevig verkrampt van angst richting Scheveningen. Mijn Hart ging stilletjes open en mijn Innerlijke Kind begon voelbaar te springen van vreugde. Ik suste mijn ego dat we graag onderweg zijn, dat even weg zijn goed zal doen en dat we in Scheveningen tot helemaal niets verplicht zijn.
En vanuit dat vrije gevoel kocht ik vandaag met hart en ziel mijn eerste surfboard en wetsuit en dook ik solo de golven in. Ik heb nog altijd geen idee wat er volgt, waar mijn inkomen vandaan gaat komen terwijl ik gretig in mijzelf blijf investeren. Maar zoals ik bij het begin van de tocht, toen ik na twee dagen al lam lag, intuïtief aanvoelde dat ik hem zou uitwandelen, voel ik al enige tijd dat het stopzetten van mijn job en voltijds springen naar een nieuw verhaal als zijnsondernemer ook bij mijn zieleverhaal hoort. Dit is mijn Weg.
Het kind in mij voel ik nog steeds springen. De herkenbare geur van wax op mijn nieuwe board en een drogend wetsuit in mijn badkamer doen mij helemaal Thuiskomen. Hoe mijn verhaal zich verder ontvouwt zal de tijd vertellen. In elk geval is dit de eerste keer in twintig jaar dat ik zo duidelijk voel en uitstuur dat ik dit graag doe, dat dit bij mij hoort, niet als rationele herinnering, maar als Stromende Vreugde. Benieuwd hoe het Universum dit gaat beantwoorden.