De Camino van het Leven

Knoop (gold)

23 July 2019

Reflectie op mijn 40-dagentijd onderWeg naar mij(n )Zelf

Morgen is het twee weken geleden dat ik letterlijk terug landde op Belgische bodem na 40 dagen onderweg geweest te zijn op de Camino del Norte en aansluitend Finisterre. Wel, eigenlijk 47 dagen als je de ‘Surf Your Way Out’-week erbij telt die er voor mij ook deel van uitmaakt. Maar zeg nu eerlijk, 40 klinkt specialer dan 47. Het geeft zo’n Bijbels tintje aan de reis. En dat resoneert toch wel een beetje met mij als voormalig godsdienstleerkracht.


het Oude loslaten

De steen die ik in Finisterre achterliet in de oceaan.

Voormalig godsdienstleerkracht. Het klinkt en voelt nog raar. Op papier ben ik natuurlijk nog altijd godsdienst- en informaticaleerkracht en nog steeds halftijds benoemd in de school waar ik 15 jaar tewerkgesteld was. Maar voor mij voelt dat hoofdstuk definitief afgerond. Zeker m.b.t. het godsdienstonderwijs. In juni heeft het Vaticaan nog maar eens bevestigd dat ik in mijn Zijn een gevaar ben voor de mensheid. Nuja, een gevaar was ik zowieso en nu staat het zwart op wit.

“Zot zijn doet geen zeer”, maar mijn bleinen wel.

Maar eerlijk, vaak dacht ik onderweg tijdens die 40 dagen, wandelend op compeed “Waar ben ik in godsnaam toch aan begonnen?”. Het bewustzijn dat ik normaal examens had zitten voorbereiden op dat moment, wekte dan telkens dankbaarheid op voor mijzelf. Ik had radicaal gekozen om te vertrekken en op zoek te gaan naar mijn essentie onderweg naar een Nieuw Levenshoofdstuk. Ik besefte meermaals dat dit geen veilige of rationele keuze was. Dan had ik de laatste 9 weken schooljaar gewoon afgewerkt om dan opnieuw opgebrand dan pas de Camino te starten zoals voorheen gedacht. In plaats daarvan sprong ik plots naar een kleine 2 maanden reizen zonder inkomen. “Zot zijn doet geen zeer” zeggen ze wel eens, maar mijn bleinen heb ik wel gevoeld.

Nietemin ben ik nog steeds blij en dankbaar dat ik deze sprong waagde en deze Weg aflegde. Het confronteerde mij met en verloste me van verschillende oude patronen en overtuigingen. Het maakte daar doorheen ruimte voor meer ware Zelf. De Bron werd dieper aangeboord zodat die in het Nieuwe Levenshoofdstuk nog helderder kan opborrelen en zich door mij heen creatief met de wereld kan delen.

Graag deel ik verder doorheen deze post enkele inzichten die ik op en onderweg de Camino mocht ervaren.


Van ‘Zie Mij?!’ naar ‘Zie JeZelf!’

Onderweg met mijn Zelf
Onderweg met mijn Zelf

Zolang je jouw Zelf niet ziet, niet gelooft in Wie je Bent, verworden zelfs de meest lovende spiegels tot losse stenen. Het fundament dien je zelf te leggen, dat is je eigen werk.

Een inzicht dat vrij snel aan het begin van de Weg helder werd, is dat het gebrek aan ruimte om te Stromen dat ik ervaar in mijn appartement aanwezig was en is in mijzelf. Er zijn allicht locaties waar je minder of net meer resoneert en tot uitdrukking komt om tal van redenen, maar veelal spiegelen die ook wat aanwezig is in jezelf. Zo binnen, zo buiten.

Binnen dit thema werd ik mij na mijn burn-out 5 jaar geleden diep bewust van het verlangen gezien te worden. Ik voelde meer potentieel te hebben, maar legde geconditioneerd de verantwoordelijkheid of in het begin zelfs de schuld van het niet-gezien-worden bij de ander. Aansluitend koesterde ik een diep verlangen naar een levensinvulling die resoneerde met mijn diepste zijn.

Maar hoe kan dit op je weg komen, hoe kan men jou zien, als je jezelf niet toont en je geen verbinding hebt met je echte Zijn. Stapsgewijs zocht ik de laatste jaren naar manieren om de verbinding terug aan te gaan met mijn Innerlijk Kind. Leven vanuit die kinderlijke vreugde zou mijn essentie wel zichtbaar maken. Ik zette kleine stapjes en vooral het laatste half jaar zorgde in die zin voor een stroomversnelling. In het zijnsondernemerslandschap ontwaarde verschillende lovende spiegels naar mijn creatieve kwaliteiten. Ik kon niet meer naast mijzelf kijken en wat ik te bieden had. En toch lukte het mij niet om stabiel in beweging te komen en te blijven.

Toen de Camino mij na twee dagen wandelen al lam legde met betonnen benen en bebleinde voeten, mocht ik ervaren dat ik mijzelf weerhoud van op weg te gaan. Ik wilde wel aankomen, maar niet de inspanning leveren om er te geraken. Je mag je hele leven vechten en roepen en worstelen en ploeteren om gezien te worden en er mag zelfs een moment komen dat zovele mensen jou ook effectief zien en tonen zoals je jezelf nog nooit gezien hebt. Zolang je jouw Zelf niet ziet, niet gelooft in Wie je Bent, verworden zelfs de meest lovende spiegels tot losse stenen. Het fundament dien je zelf te leggen, dat is je eigen werk.

Twee weken geleden kwam ik thuis met een stappenplan voor mijn volgende creatieve levensinvulling dat zich onderWeg aan mij ontvouwde. Stap voor stap werk ik deze lijst af onderweg naar een onbekende toekomst. Met momenten voel ik mij doodsbang. Alles wordt Nieuw. Er blijft letterlijk en figuurlijk niet veel meer over van het oude. De verbinding met mijn Zijnsessentie is sterker en helderder dan voorheen, maar vraagt evengoed verandering op vlak van levenslocatie en levensstijl. Terugkeren is geen optie, ik kan enkel onderweg blijven, telkens een stap verder in het volste vertrouwen dat ik zal aankomen waar mijn vreugde mij leidt.

En in dat opzicht gaf de Camino mij een mooi geschenk. Ik voelde intuïtief dat ik zou aankomen, dus ik vertrouwde op de aankomst. Mijn bebleinde voeten wekten bij medepelgrims vaak onthutsende reacties op zoals “Dude, get a wheelchair already’’. Het was in vergelijking met anderen blijkbaar echt erg. Maar ik geloofde in de aankomst en zocht een manier om er te geraken. Het spiegelde mijn doorzettingskracht en gaf me in het proces een volledig nieuwe voetbekleding. De renovatie hiervan is trouwens nog volop bezig.

Er rest mij nu enkel nog het geloof in mijzelf en de blijvende zoektocht naar de kinderlijke vreugde voor het proces. Work in progress, elke dag opnieuw, maar ik geloof dat ik het kan dus zal ik het doen.


Zie het overzicht, zet kleine stapjes

Je dient je over te geven aan het moment en dankbaar te vertrouwen op het ontvangen van alles dat je nodig hebt om elke stap te kunnen zetten zonder je hier op voorhand met je hoofd in te verliezen.

Een afstandspaal zoals je ze de laatste 250km in Galicia met regelmaat ontmoet. Als bemoediging of ontmoeding vul je zelf maar in :).

Als je de Camino doet, gespreid over verschillende weken, in één trek van vertrek tot aankomst, ben je zeer gebaat bij leven in het moment en bewust aanwezig zijn in elke stap of je zou wel eens kunnen struikelen of jezelf voorbijlopen. Je hebt weliswaar een overzicht van alle af te leggen etappes, maar je kan nooit op voorhand alles voorzien en inplannen. Het weer kan veranderen, je kan bleinen lopen, je kan de weg verliezen, de slaapplaats kan volzet zijn, … . Je dient je over te geven aan het moment en dankbaar te vertrouwen op het ontvangen van alles dat je nodig hebt om elke stap te kunnen zetten zonder je hier op voorhand met je hoofd in te verliezen.

Voor mij als boogschutter is dit een hele opgave. Ik zie vaak en graag het hele geheel, het volledige overzicht, in alles dat ik doe en onderneem. Ik loop over van grootse creatieve ideeën die vaak daarna nog verder aangroeien, maar kom maar moeilijk tot de kleine stapjes, de details, om er ook effectief iets tastbaars mee te doen. Ik verlies me vaak in het overzicht waardoor het blijft bij een idee.

Op de Camino verliep dit echter vrij snel vrij vlot. Je moet wel of je komt niet aan, zelfs niet op je volgende slaapplaats. Ik leerde genieten van het onderweg zijn, van de omgeving, van de ontmoetingen en van de euforie dat het dankbare vertrouwen ook effectief wonderen kan manifesteren. Een levensles om ook in het NU vertrouwvol aanwezig te zijn in elke kleine of grote stap die mij intuïtief steeds dichter brengt bij mijn Zijn. Ik mag af en toe eens kijken naar het grotere geheel, om koers te houden of te wijzigen, om de volgende etappe in te schatten, maar ik kom alleen verder als ik ook effectief een nieuwe stap zet.


Ontspanning zonder overbelasting

Het gaat over ontspanning vinden in een inspanning zonder je te verliezen in overbelasting.

Wanneer de rugzak vooruit gestuurd wordt :).

Zoals reeds vermeld, werd de romantische versie van de Camino die mijn ego had opgehangen al na twee dagen doorprikt. Van liederlijk huppelen langs de Spaanse kust was geen sprake. In plaats daarvan werd ik geconfronteerd met een veel te zware rugzak die zichzelf over belastend liet voelen op mijn benen en voeten. Huppelen werd wankelen. Liederlijkheid werd een klaagzang.

Maar ook dat hoort bij de Camino of is misschien net de essentie. Je ontmoet je eigen grenzen. Je ontdekt je eigen voorkeuren. Je leert aanvoelen wat jij nodig hebt om moeiteloos onderweg te zijn. Het gaat niet zozeer over de prestatie, het harde werk dat je levert. Het gaat niet om de snelheid. Het gaat niet om de kilometers die je voeten trotseren. Dat is wat het ego er maar al te graag van zou maken, hoewel ik wel fier ben op wat ik effectief wandelde, en dat mag ook. Het gaat over ontspanning vinden in een inspanning zonder je te verliezen in overbelasting. Het gaat over het zoeken naar manieren om een doel te bereiken zonder jezelf daarin te verliezen. Het gaat om leren halt houden en stilstaan, om hulp en ondersteuning vragen wanneer nodig. En het gaat om telkens terug op weg gaan, ook al zakt de moed je soms in de schoenen omwille van de afstand of dagen die nog voor je liggen.

Zo taste ik fysiek en energetisch de grenzen af van mijn lichaam en paste mij daar aan aan. Mijn rugzak werd na de eerste week al 2 kilo’s lichter. Aan het einde van de reis besefte ik dat ik nog teveel bijhad, maar dat hoort dan bij de leerervaring van de Camino. En nadat mijn beltbuckle het op 100km van Santiago begaf, besloot ik mij van mijn rugzak te ontdoen en deze telkens met de post verder te sturen. Ik had deze bagage lang genoeg gedragen.

Sommige afstanden en beklimmingen waren, zeker in het begin, niet aan mijn benen en voeten besteed. Soms was het weer ook te nat om door te wandelen. Op die momenten nam ik zonder schuldgevoel een bus of trein om een stukje over te slaan, aangevuld met een kleiner stukje stappen. Het gaf mij de kans om te groeien in het onderweg zijn. In het begin was 10 tot 15km mijn bovengrens. Mijn laatste dag werd er eentje van 50km.

En slapen in een slaapzaal bleek voor mij energetisch te zwaar. Overdag ben je dag in dag uit met dezelfde routine altijd maar onderweg. Je reflecteert zonder ooit echt stil te staan. Je ontmoet constant nieuwe mensen, wandelt elke dag langsheen nieuwe plaatsen en uitzichten. Allemaal prikkels die ergens een ontprikkeling vragen. Als je dan ’s nachts tijdens je fysieke slaap ook nog eens energetisch ondergedompeld wordt in de verwerking van anderen, neemt de overprikkeling alleen maar toe. Ik trakteerde me dus vaak op een geboekte kamer apart om Thuis te kunnen komen bij mijn Zelf.

Nu ik onderweg ben naar een leven als zijnsondernemer, dien ik ook daarin goed mijn grenzen af te tasten. Wat geeft mijn vreugde, wat zorgt voor moeiteloosheid en wat kost mij energie. Ik hoef niet alles zelf te doen of te dragen, ik hoef niet elke stap alleen of zonder ondersteuning te zetten. Ik mag om hulp vragen, ik mag outsourcen, ik mag mijn Weg op mijn manier en tempo afleggen zodat het genieten wordt in plaats van overbelasting omwille van prestatie.


De Weg is een tocht naar jouw Zelf

Je kan niet anders dan onderweg jezelf loslaten om te kunnen aankomen als Wie je Bent.

Hilarische muurdecoratie in de albergue in Poo de Llanes.

Aansluitend bij het vorige deel, is de Camino niet zozeer een weg naar Santiago of Finisterre in mijn geval. Dat is eerder een symbolisch doel. Uiteindelijk ga je deze tocht om uit te komen bij jouw Zelf en je hierin niet te haasten. Net de Camino-ervaring faciliteert daar wonderlijk in.

Het betreft hier geen volledig vrije wandeltocht waarin je gaat waarheen je op dat moment wenst. De etappes liggen namelijk redelijk vast wil je binnen afzienbare tijd ook effectief aankomen in Santiago. Het is ook geen korte trektocht door de bergen waarbij je in overdaad getrakteerd wordt op inspanning en uitzichten. Het is evenmin een aaneenschakkeling van onderdompeling in cultuur. Je krijgt weliswaar meermaals de traktatie van prachtige uitzichten of het proeven van plaatselijke cultuur in verschillende steden, maar je voelt al snel dat je telkens terug verder wil. Je kan en wil je ook niet verliezen in de afleiding van het stilstaan.

Ik merkte hierdoor al vrij snel hoezeer ik mij zoek in en identificeer met zaken buiten mijzelf. Van zodra je buiten je comfortzone treedt en je door bijvoorbeeld uitputting of overbelasting zoekt naar een Thuisgevoel, zal je merken welke mensen, dingen, invullingen en locaties je een gevoel van houvast geven. De Camino daagt je uit om deze allemaal los te laten. Je dient onderweg te blijven. En in dat onderweg zijn is er geen tijd of ruimte om vast te blijven houden aan mensen of locaties. En je kan niet bezig zijn met die dingen waarin je jezelf terugvindt. Je dient in het onderweg zijn nog dieper in te dalen naar jouw Zelf en in die stilte voldoening te vinden.

Toen ik vertrok, hield ik mijzelf voor o.a. ontwerper en schrijver te zijn en dat ik onderweg tijd en ruimte zou hebben om hierin te Stromen. Tijd en ruimte die ik in mijn appartement met hopen had zonder ook maar in beweging te komen. Het was een externe identiteit waarin ik een Thuisgevoel dacht te vinden. Op de Camino is de routine echter altijd hetzelfde. (Vroeg) Opstaan, eten, wandelen, aankomen, douchen, eten, ontspannen, slapen. Af en toe was er de ruimte, de energie en de zin om creatief bezig te zijn, maar niet in die mate dat ik er elke dag in Thuis kon komen.

De Camino nodigde mij uit alle illusies en zekerheden m.b.t. mijzelf los te laten. Elke vorm van externe houvast en identiteit loste op om deze ultiem binnenin te gaan zoeken. Bij aankomst in Finisterre voelde ik mij dichter bij mijn echte essentie dan voorheen. Schrijver en ontwerper werden als titel, als rol, als doel, als houvast losgelaten om te verworden tot een middel waarin de gevonden essentie zich delend laat Stromen. Of zoals ik ergens halfweg verwoorde “Op een bepaald moment is de zelf die vertrok verder weg dan de Zelf die gaat aankomen”. Je kan niet anders dan onderweg jezelf loslaten om te kunnen aankomen als Wie je Bent.


De Weg verandert/groeit met de verandering van tijd

Nog even onderweg. Maar lang niet alle pijlen zijn zo duidelijk.

Ik mocht tijdens mijn Camino gebruik maken van een gedrukte gids van een goede vriendin die dezelfde weg vijf jaar geleden aflegde. Wat me vrij snel opviel is dat slaaplocaties vaak niet beschikbaar waren of zelfs niet meer bestonden. Ik voelde hierin een spijtig teken van de tijd. De Camino verandert of groeit mee met de pelgrims. Waar je vijf jaar geleden nog aangewezen was op je gids en de pijlen op de weg, loopt vandaag vrijwel iedereen rond met GPS-tracks op hun smartphones en worden private albergues vaak volgeboekt via booking.com. Handig en efficiënt maar tegelijk een gevoel van verlies van de geest van de Camino zelf.

Ik schakelde halfweg zelf over op een online gids met acurate informatie m.b.t. slaapplaatsen en was blij dat ik mij vaak via booking.com kon verzekeren van een rustige kamer apart. Maar onderweg poogde ik mij over te geven aan de weg zelf en rond te kijken naar de pijlen. Op die manier blijf je in het moment en aanwezig op je onderweg zijn met jezelf.

Vaak dacht ik ook aan de huidige vluchtelingencrisis. Mensen die om welke reden dan ook plots alles moeten achterlaten om op weg te gaan naar een onbekende plaats zonder te weten er welkom te zijn. Als ik merk hoezeer de Camino mij uitnodigde om het Thuisgevoel in mijzelf te zoeken en hoeveel energie dat vroeg, wat hebben deze mensen dan niet te dragen aan psycho-emotionele balast? Ik kon met mijn stempelboekje, met de juiste papieren, overal slaapplaats vinden. Ik was overal welkom met creditcard. Maar vluchtelingen hebben vaak geen van beide.


Jouw Zelf Zijn als unieke bijdrage

Het laatste en misschien wel het belangrijkste dat de Camino mij meermaals persoonlijk spiegelde, is dat mijn Zijn boeiend en inspirerend is voor anderen.

Sinds mijn burn-out ben ik zeer bewust op weg naar en met mijn Zelf. De weg die ik hierin heb afgelegd zorgt voor een uitdrukking en zichtbaarheid die anders is. Ik heb niet de intentie om anders te zijn, maar wil ik mijzelf zijn, val ik nu eenmaal op, net iets meer dan de gemiddelde mens.

“You look beautiful like a woman, but sound like a man. I do not understand”, “Are you a boy or girl?”, … . Vaak kreeg ik dergelijke niet-slecht-bedoelde vragen of opmerkingen. Ik zag het als kansen om openlijk in dialoog te gaan over een onderwerp dat vaak nog taboe is en ons tegelijkertijd allen aanbelangt.

Doorheen de gesprekken mocht ik opnieuw ontdekken welke vrijheid ik verworven heb door de weg die ik reeds aflegde. Ik ben gewoon mijzelf. Het is als een vanZELFsprekendheid geworden waardoor ik vergeten ben hoezeer ik hiervoor heb mogen werken aan mijzelf. Ik neem eenvoudigweg mijn ruimte in als wie ik ben met een vrijheid die andere pelgrims verlangden voor zichzelf. Vaak greep men naar dagboekjes of papier om dingen neer te pennen die ik vertelde of werd ik onthaald op uitspraken zoals “It must be amazing to be so free.” of “You’re so awesome.”

“We zijn allen een uniek geschenk aan het Leven. Durf op weg te gaan met en naar jouw Zelf en deze met de wereld te delen. Je bent een noodzakelijke bijdrage voor de wereld van morgen.” Woorden die ik ook aan mijzelf dien te herhalen als herconditionering onderweg naar zijnsondernemer.


het Nieuwe tegemoet

Nathan en ik wijzend naar ‘the final destination’ Finisterre.

Morgen ben ik twee weken fysiek geland, maar voel mij nog niet toegekomen. De zelf die twee maand geleden vertrokken is, is effectief niet meer aangekomen. Ik voel mij Lichter. Alsof het gewicht van het verleden en bezittingen minder aan mijn trekt. Minder gebonden met zaken buiten mijzelf, maar meer verbinding met en dieper ingedaald in mijn Zelf.

Het blijft weliswaar work in progress. De angst voor het onbekende dat voor mij ligt, poogt soms mijn oude zelf terug op te halen, maar zoekt tevergeefs. Ik voel me bevrijd van en kan niet meer terug naar dat oude. Dat werkt niet meer. Het Nieuwe is er echter nog niet en daarvoor dien ik ook zelf stappen te ondernemen. Werken aan geloof in mijn Zelf, geloof in de meerwaarde die mijn Zijn te bieden heeft en zoeken naar puur genieten van het proces, naar de vreugde van mijn Innerlijke Kind zijn mijn belangrijkste werkpunten. Ik verlang voluit te Leven en dit voluit te delen. Ik geloof dat ik het kan en daarmee ga ik opnieuw op Weg.

Zonsondergang aan de vuurtoren in Finisterre.

Scroll naar boven