The Way (2010)

Afgelopen week zag ik de film The Way van Emilio Estevez met zijn vader Martin Sheen in de hoofdrol. De film vertelt het verhaal van een vader die met de assen van zijn overleden zoon de camino wandelt nadat de zoon hierop door een storm het leven liet. Het bracht vele warme herinneringen naar boven over mijn eigen camino-ervaring en mijmeringen over mijn huidige levensvraagstukken.

Solidariteit en verbinding

Het eerste wat de film mooi in beeld brengt is de solidariteit en menselijke verbinding die je onderweg vaak mag ervaren. Je bent met verschillende mensen met eigen redenen samen onderweg naar hetzelfde doel. Dit schept herkenning en bevestigt de ervaring van er-te-mogen-zijn. Evengoed is er soms ook de onrust en angst voor verblijfplaats bij volzette herbergen en de vermoeidheid om je volgende plek te bereiken.

In de huidige tijden met corona en bijhorende maatregelen heerst er ook veel onrust en angst, hoewel we tegelijk in essentie allen hetzelfde verlangen. In die zin was vorige week een spannende en confronterende week. Door onverwacht gewijzigde plannen keerde ik vanuit Zuid-Frankrijk terug naar België. Enerzijds waren er in het zuiden minder mogelijkheden omwille van corona en de aankomende winter. Anderzijds bleek workaway (werken voor kost en inwoon) niet vanzelfsprekend te zijn voor mij omwille van mijn bore-out die zich nog steeds laten voelen. Aangekomen in België gingen vervolgens vele deuren voor mij toe. Zowel deuren die voorheen op een kier stonden als nieuw bevraagde deuren. Vaak werd corona als reden vermeld of stond het water o.a. door al de maatregelen al onder de lippen of ver daarboven. Een gekende of onbekende reiziger binnennemen kon er niet meer bij.

Alle begrip en geen enkel oordeel over de gesloten deuren. In hoeverre dat ik mijzelf kan inschatten, weet ik met momenten ook best een emotioneel handvol te zijn om erbij te nemen. Bovenop de zoektocht naar verblijf triggerde het wel diepe angsten en pijnen uit andere levens. Levens waar ik niet welkom was, waar ik verstoten of verbannen werd of erger van het leven benomen werd. In heldere observerende momenten zag ik mijzelf verlammen in diepe paniek, grijpend naar oplossende fundamenten rondom. Het voelde als plots en onverwacht alles verliezen, ontdaan van elke houvast.

Ontmoetingen

De film spiegelde ook het rimpeleffect dat een ontmoeting, hoe kort en bondig ook, kan hebben. Op mijn camino twee zomers geleden ontmoette ik ontzettend veel mensen, soms éénmaal, soms meermaals, om ze daarna tot nog toe niet meer terug te zien. Toch hebben ze elkeen een blijvend effect gehad op mij en mijn Weg.

Op mijn onbestemde reis met mijn camper de afgelopen twee maanden mocht ik opnieuw veel verdiepende uitwisselingen ontvangen, telkens vanuit het pure Zijn. Bij aankomst in België vorige week sluimerde initieel het gevoel dat mijn reis een faaltocht was omdat ik niet aangekomen was op de plek waar ik dacht te moeten belanden. Als ik dieper reflecteer zie ik dat ik op zovele plekken net geland ben. Ik was in elk Nu waar ik diende te Zijn en elke ontmoeting was een bijdrage en meerwaarde voor mijzelf en de weg die ik afgelegd heb.

Ondertussen verblijf ik nu co-housend in Zomergem in Meetjesland, een regio waar ik nog nooit was. Ook hier mag ik opnieuw ont-moeten, mag ik landen, als wederzijdse bijdrage, op zoek naar antwoorden voor deze en volgende etappe op mijn pelgrimstocht van het leven. Zonder invulling vanuit zuivere Aanwezigheid mag ik ook hier ontvangen wat de Weg mij wil geven.

Doorzettingsvermogen

Verschillende scènes herinnerden mij ook aan het doorzettingsvermogen dat je kan ervaren vanuit het geloof of vertrouwen in een bepaald doel. De 1000km van mijn camino deed ik in teva’s met beblaarde voeten. Ik had gezien dat ik zou aankomen, dus kwam ik aan. Het gaf mij een warm en weemoedig gevoel naar de eenvoud van die periode, van enkel onderweg te zijn naar een plek die op zich niet het doel was. Een plek die ik ook nog nooit gezien had.

De herinnering hieraan bemoedigde mij voor de huidige etappe. Geloven dat ik ook nu kan doorzetten, dat ik ook nu kan aankomen waar ik Weet naar onderweg te Zijn. Ook nu voelt die aankomst ontastbaar, onvatbaar en onbekend. Er heerst zowel zwaarte als Licht(heid), zowel angst als vertrouwen binnenin. En dat Licht, dat vertrouwen, voel ik aanwellen. Er begint ruimte te komen. Of eerder leegte. Een met momenten angstaanjagend loslaten zodat in die leegte kan groeien wat gebaard wil worden. Een verwerking van er-niet-mogen-zijn over vele levens heen als bedding om te kunnen scheppen wie Ik Ben.

Samen afzonderlijk onderweg

De film laat je ook voelen dat we allen samen afzonderlijk onderweg zijn, elk met ons eigen verhaal en tijdlijn. We hebben in dit leven elk onze eigen queste, onze eigen zielsgekozen uitdagingen. En geen enkele uitdaging is een beperking of bedreiging voor de ander, of beter of slechter, meer of minder. Het mag net een verrijking, een rijkdom zijn, van levenservaringen. Soms gedeeld, soms afzonderlijk, en tegelijk altijd verbonden, ook en zeker nu in deze verschuivende tijden. Ultiem verlangen we allemaal hetzelfde. Het Pad waarop de Ander zich bevindt belemmert niet het onze en leidt uiteindelijk naar het-Zelf-de doel. Hoe afzonderlijk of afgescheiden we ons ook mogen voelen, in de kern zijn we ALlen verbonden, zijn we Eén.

Richtingaanwijzers

De gele pijlen en schelpen kenmerkend als richtingaanwijzers voor de camino kwamen subtiel en veelvuldig in beeld. Soms liep je er wel eens voorbij, verzonken in gedachten, niet met je aandacht gericht op De Weg. Dan mocht je op je stappen terugkeren of een nieuwe verbinding zoeken met de optimale route.

Ook in het leven zijn er met Goddelijke regelmaat verschillende signalen die ons in de richting van onze zielsvervulling begeleiden. Zitten we echter te zeer in ons hoofd, verdwaasd vanuit emoties of koppig omdat we een stuk willen overslaan of ontwijken, zullen we op een bepaald moment opnieuw mogen afstemmen op De Weg van onze Ziel. Op zich is er geen verlies en kom je uiteindelijk waar je dient te Zijn. Het kan soms echter optimaler of moeitelozer als we in de eerste plaats niet met ons hoofd maar met ons Hart Aanwezig Zijn op De Weg. Zo neem ik in deze schijnbare en onverwachte stilstand tijd om dieper af te stemmen op mijn Weg en de intuïtieve signalen die mij er naar toe begeleiden. Ongeacht of ik ergens een afslag miste of net optimaal gevolgd ben. Ik vertrouw dat ik nu Ben waar ik dien te Zijn om mijn Weg Zielsverbonden verder te zetten.

Vaak denken we dat bepaalde dromen en verlangens zielsauthentiek zijn en vanuit tastbaarheid vervulling gaan geven. Ze zijn eerder vaak verweven met conditioneringen en maatschappelijke verwachtingen. Zielsverlangens zijn van een andere Aard(e). Ze vinden vervulling in het proces, in de ervaring Zelf.

Ik ging op weg naar een leefgemeenschap in Zuid-Frankrijk en vond in terugblik op zovele manieren vervulling in het proces er naartoe. Nu mag ik landen op een nieuwe plek waar ik de vorige etappe mag verwerken en integreren. Een plek waar het goed voelt om te Zijn. Een plek waar ik opnieuw mag verbinden met de Ander. Het voelt ongepland en onbestemd, rationeel eerder richtingloos en toch hartsverwonderend zinvol.

Als LichtPelgrim blijf ik onderweg, nu aanbeland in Zomergem. Ik voel me best goed. Ik voel me welkom. Ik voel aanwellend vertrouwen. En ik bedank evengoed alle sluitende en gesloten deuren die me hier brachten, die mij uitdaagden uit de comfortzone te stappen voorbij de getriggerde paniek en angst. Ik bedank hen als richtingaanwijzer, als gele pijl op mijn camino, omdat ze mij begeleiden naar het geloof in eigen autoriteit, naar op eigen Kracht verder gaan, zonder krampachtige houvast aan de Kracht van anderen.

Dank je wel, ALlen. Ik voel me steeds meer Thuis. Ik Ben aan het Aarde-n.