Waar rook is, zijn vonkjes en vuur.
3 February 2021
Een jaar geleden begon er wereldwijd iets te smeulen. Op verschillende plekken verschenen er kleine vonkjes en vuurtjes. Misschien wel aangestoken. Wie zal het zeggen?
Mensen stierven aan het vuur. Mensen werden ziek van de rook. Mensen zochten naar oplossingen. Mensen zochten naar hulp. Mensen werden opgesloten. Mensen werden gemaskerd. Mensen werden niet gehoord. Mensen werden niet gezien. Mensen werden zondebokken.
Ondertussen zijn we een jaar verder. De vuurtjes zijn aangeweld tot een globale allesvernietigende maatschappijbrand. Er sterven nog steeds mensen. Steeds meer mensen. Steeds meer aan de ‘oplossingen’. Ongehoord. Ongezien. Doodgezwegen.
Er lijkt maar geen echte ‘oplossing’ in zicht. De branden geraken schijnbaar niet geblust. We leven in angst van en voor die onblusbare globale maatschappijbrand. We kunnen en zullen nooit meer terugkeren naar hoe het was. Met of zonder de ‘oplossingen’.
Echter, niet enkel de vuurtjes zijn gegroeid. Ook de vonkjes zijn toegenomen. In aantallen. In Kracht. Momenteel worden deze vonkjes officieel en zichtbaar nog opzij geschoven. Als complotdenkers. Als waanzinnige mensen. Als egoïsten. Als de zondebok. Vonkjes die al van in het begin wezen naar de echte brand en de aanstekers hiervan. Vonkjes die komen met echte oplossingen. Voor een echte Nieuwe Samen-Leving, een Nieuwe Wereld. Voor iedereen.
Deze vonkjes eindigen nu nog op de brandstapel. Telkens opnieuw. Aangestoken door de angstig verblinde anderen. Ze zullen ook hierdoor echter alleen in Kracht toenemen. Ze zullen uit hun assen verrijzen, telkens opNieuw, telkens Lichter, als een feniks. Ze zullen onbegrensd het Licht gaan stralen dat we allen Zijn. Als voorbeeld. Geweldloos. In verbinding. Echt Samen. Vanuit en met Liefde voor alles en ALlen.