Gouden Licht
26 October 2021
Een maandje geleden voelde ik diep verdriet opwellen. Tranen liepen over mijn wangen. Toen enerzijds aangeraakt door concrete situaties bij vrienden op microniveau. Anderzijds ook voelend wat er collectief speelt op macroniveau. Zovelen verblind en instemmend wandelend in de richting van onbewuste discriminatie omwille van een verplicht experiment uitgerold met geconditioneerde angst als voeding. Ik zag toen een beeld dat mijn tranen verzachtte, mij geruststelde en moed in mijn Hart insprak. Graag deel ik dat beeld opnieuw.
Ik zag en voelde het wereldtoneel als een donkere dreigende wolk die de komende maanden komt aandrijven. Een diepe storm, chaos, bliksem, donder, lawaai, … die alles wil verduisteren, ons wil afsnijden van het Licht, in onszelf. We hoorden de storm al maanden. We wisten dat die onderweg was ook al konden we dat moeilijk geloven. Nu komt ze zichtbaar en tastbaar dichterbij. Het duister onthult zich helemaal. Ik schudde van verontwaardiging. Hoe lang dient dit nog te duren? Hoe diep en donker dienen we nog te gaan? In onze Zelf, samen met die Ander? Alvorens het Licht helemaal doorbreekt en Leven geeft, van binnenuit? Plots scheurde die duistere wolk open. Er kwam een uitreikende Gouden Hand naar beneden en raakte Moeder Aarde aan. De storm brak uit elkaar, begon samenhang te verliezen. Steeds kleiner wordende stormeilandjes zochten machteloos naar bescherming voor het doorbrekende Licht. Van bovenuit viel er gouden regen die alles zuiverde en wegwaste wat de storm aangericht had. Vanop Moeder Aarde schoot zoveel Liefde op, aangeraakt door het ontwaakte Goddelijke in onze Zelf.
Tranen lopen opnieuw als ik zie en voel hoe het gemanipuleerde wereldtoneel de hekken steeds meer sluit. Het wordt donker. Nog even. En dan wordt het Licht. Voor ALtijd. Ongeacht hoeveel donkerte er dan nog aangeraakt mag en gaat worden. Het zal alleen maar verlangen geheeld te zijn in de cocon van de Nieuwe Wereld.