Oefening in Overgave

Knoop (gold)

7 June 2019

Mijn lichaam spiegelt de innerlijke weerstand tegen Flow

Gisteren kwam ik toe in Bilbao, voor mijn voelen een te drukke stad. Ik verlang naar de groene stille glooiende heuvels van het Spaanse Baskenland. Enkele etappes, vermoedelijk de mooiste zichten van het Baskenland, diende ik over te slaan met de trein. Na een eerste euforische dag afgelopen zondag, gaven mijn verkrampte benen en bebleinde voeten de dag erna leeggelopen en lichamelijk ontbeerd aan dat de afstanden en beklimmingen (nog) niet aan mij besteed zijn. Een dagje rust deed wat herstel, maar steil klimmen zat er (nog) niet in. Zelfzorg, overgave en stevige confrontatie met verschillende ego- en pijnstukken.

Faalangst, angst voor overbelasting en verlies van het lichaam, FOMO, prestatieangst, angst voor leegte aan het einde van de tocht, angst voor het-dan-nog-niet weten, angst voor de zin- en betekenisloosheid van mijn bestaan, termen zoals ‘cheater’, ze passeerden allemaal mijn gedachtenveld.

Pijn dat ik deze uitzichten diende te missen. Pijn omdat ik net Thuiskom in het onderweg Zijn en mijn lichaam nu nog niet toelaat hier van te genieten. Pijn omwille van de herinnering aan een betere fysieke conditie voor mijn burn-out en hormonale transitie.

Getriggerde pijn en angst. En ik die dacht dat mijne roze trekkerstshirt de meeste aandacht zou vragen. Maar net daarom start je de Camino. Jezelf en je grenzen ontmoeten en innerlijk opruimen. Het gaat niet om de kilometers, om de prestatie. Het gaat om de tijd die je neemt en aan jezelf cadeau geeft om de Weg naar binnen af te leggen.


Mijzelf ontmoeten doe ik in elk geval op alle vlakken. Het voelt aan als een aarding, een uitgestelde incarnatie. Een één worden met het lichaam dat Ik koos voor dit Leven. Bijna levenslang vertoefde ik zowel Elders als enkel in mijn hoofd. Ik voelde vrij snel aan niet te passen in de systemen van deze maatschappij en de lage trilling van deze materie. Ik deed wel een poging op zoek naar waardering, maar dat resulteerde ultiem in een ongeaard en hol lichaam met de spiegel van burn-out.

Nu mag ik langsheen de grenzen van het fysieke bewust aarden in mijn lichamelijke vorm in alle vier aspecten van het Zijn. Fysiek leer ik luisteren naar wat mijn lichaam vraagt en communiceert. Psychisch mag ik mij bewegen tussen paradoxale adviezen. Emotioneel ga ik de confrontatie aan met verschillende emotionele reacties hierop. En energetisch mag ik mijn veld trainen. In de natuur voelt dat in rust. ‘s Nachts baad het echter in de energie van de kamergenoten en word ik fysiek uitgerust maar energetisch uitgeput wakker. Daarnaast of daarrond mag ik evengoed de glasheldere stem van mijn intuïtie, mijn Hogere Zelf en ruimere begeleiding op- en ontvangen.


Volgens Louise Hay betekenen bleinen weerstand en gebrek aan emotionele bescherming. Ik voel tot in elke vezel dat mijn lichaam weerstand biedt tegen het proces. Het gaat elke morgen stevig in bijna traumatische stress. Het wil aankomen, maar niet onderweg zijn. Het wil genieten van de herinnering van de reis maar niet de reflectie maken tijdens het proces. Het weigert te ontvangen en de Stroom toe te laten. Het verkiest zelfkastijding boven genieten. Een spiegel naar wat ik thuis ook al voelde. Ik kom er niet in Stroming, in Flow. Daar kon ik het nog verwijzen naar externe factoren. Nu voel ik de rem in mijzelf aan den lijve.

Ik ben dankbaar. Ik mag opruimen. Ik mag loslaten. Ik mag mijzelf bevrijden van wat me weerhoudt voluit mij te (be)Leven. Innerlijke rijkdom is voldoende Aanwezig. Nu de innerlijke dijken nog openbreken zodat het voluit kan Stromen. Ik ben blij deze 40-dagen-tijd mijzelf cadeau gedaan te hebben.


Naast deze innerlijke bagage, verdwijnen er ook andere zaken. Deze morgen werd mijn rugzak twee kilo lichter door overbodigheden huiswaarts te sturen. Daarnaast diende ik een riem te kopen omdat mijn broek plots niet meer op mijn heupen blijft hangen. Bewustwording van de essentie :).

Algemeen geniet ik wel van het beeld van mijzelf als pelgrim met de rugzak, af en toe gespiegeld in een voorbijtrekkend raam. Ik geniet van het minimalisme. Het valt op, hoe minder mensen hebben, hoe minder men bang is iets te verliezen, maar ook hoe meer men deelt, tenminste toch onder pelgrims.

Evenzeer was ik tot nog toe in staat bijna elke dag vegetarisch te eten. En dit niet enkel beperkt tot Tortilla Patatas maar ook overheerlijke specifieke vegetarische bereidingen.


Ondanks, of dankzij, de zwaarte van de Weg, ben ik fier op wat ik op de afgelopen eeuwigheid van 4 dagen leerde wat oorspronkelijk buiten mijn comfortzone lag. En het besef dat ik normaal nu examens aan het verbeteren zou zijn, vervult me met Vreugde. Ik koos echt radicaal voor mijn Zelf. Niet meer dan logisch dat dit een confronterend proces in beweging brengt. Ik ben graag onderweg en kijk uit naar de groei naar het genieten ervan. Ik geniet van de synchroniciteit in ontmoetingen en plaatsen. Het gaat niet om de fysieke bestemming, maar om de reflectie. Morgen stap ik verder over rustigere kustpaden. Nog voldoende kilometers om naar mijn Zelf te luisteren en deze te laten incarneren.

En als bevestiging dat ik dit niet Alleen doe speelde gisteren in het treinstation plots uit het niets het nummer ‘You are not alone’ door mijn oortjes. Als Mens ben je nooit Alleen, je dient alleen goed te luisteren.

Buen Camino!

Scroll naar boven