Heimwee
12 June 2019
Voorbij de illusie van externe vervulling vind je Thuis binnenin
We voelen het allemaal wel eens, als kind en later ook als volwassene, een gevoel van heimwee. In het Engels spreken we van homesickness. Iets dat ons ziek doet voelen. Een misselijk gevoel in de maag of een ander gevoel in ons lichaam dat hetzelfde verlangen aanwijst. Een verlangen naar huis. Maar gaat het dan echt over een verlangen naar die bepaalde locatie of die bepaalde mensen of dingen daar aanwezig? Of wijst dit verlangen naar iets anders?
Als 12-jarig kind herinner ik mij de CM-reis naar zee. Ik was er niet graag. Tien dagen samen met een grote groep van alleen jongens. Tien dagen wenen en verlangen naar huis. Ik stuurde een brief naar mijn moeder met de vraag om een foto. Ze dacht een vergeten foto van mijzelf voor een bepaalde opdracht. Ik doelde op een foto van hen, dat wat ik op dat moment zo miste.
Of die verschillende keren op de nieuwe grote middelbare school waar de andere kinderen mijn aanwezigheid, mijn Zijn niet echt wensten. Vaak reed ik met de fiets terug huiswaarts naar de veilige cocon die ik daar vond. Een dag op school was een helse lange tijd. Diezelfde tijd thuis vloog zo voorbij.
Andere gemengde groepsreizen of op reis naar de natuur in La Petite Suissemet de ouders kon dan weer niet lang genoeg duren. Daar ervaarde ik omgekeerde homesickness. Ik wilde niet haar huis.
De angst voorbij de angst mijn zin doen.
Negen jaar geleden vertrok ik op mijn eerste solo roadtrip. Kamperen was ik gewoon en deed ik graag. Onderweg zijn met de auto ook. Wanderlust was toen al aanwezig, zij het nog niet zo bewust. Ik was net terug single en dacht bij mijzelf “Nu moet ik het doen. Wie weet, wie kom ik weer tegen en ben ik weer beperkt tot luxevakanties.” Tijd voor De angst voorbij mijn zin doen. En zo vetrok ik in mijn eentje richting Pyreneeën. Ik zou van de Atlantische kust tot de Middellandse Zee deze bergketen genietend doortrekken.
Onderweg en overdag viel het best mee. Ik genoot van een bezoek aan Saint-Jean-Pied-de-Port en een wandeling over de Passerelle d’Holzarte op de grens met Spanje. Ik kon mij voldoende behelpen in het Frans en wist mij altijd te oriënteren en mijn weg te vinden. Praktisch dus geen enkel probleem. En toch reed ik na drie dagen terug huiswaarts.
Mijn volgende geplande stop was Lourdes. Die deed ik nog aan, snel even naar de bron en de basiliek en dan in ijltempo mijzelf een keelontsteking brullend terug naar huis. Ik botste op een innerlijke eenzaamheid die ik op dat moment niet kon dragen. Ik kon ze niet plaatsen, leed zwaar onder het gevoel van heimwee en zag geen andere oplossing dan terugkeren en vervolgens tien dagen op camping te verblijven in La Petite Suisse, bekend terrein omgeven door familie en vrienden.
De beste iemand, binnenin een niemand.
Vijf jaar geleden deed ik mijzelf een burn-out cadeau. Logische puzzel die eindelijk gelegd werd en die innerlijke eenzaamheid verklaarde. Levenslang had ik de verbinding met mijn echte zelf verloochend. Ik was verworden tot een hol harnas, een masker dat zich altijd aanpaste. Ik was mijn job, mijn hobbies, mijn familie en vrienden. De beste iemand in elke situatie, binnenin een niemand.
Confrontatie met deze eenzaamheid was doorheen die burn-out onvermijdelijk. Vluchten ging niet meer. Pleisters werkten niet meer. Ik diende in deze duistere woestijn mijn eigen Lichtoase te zoeken. Ik diende de verbinding aan te gaan met mijn Zelf. Al het andere externe bleek plots die heimwee niet meer te temperen. Een diep pijnlijk lang en eenzaam proces.
De eerste keer Thuis binnenin.
Twee zomers geleden vertrok ik opnieuw op solo-roadtrip. Deze keer was Noorwegen aan de beurt. Ik verwachtte mij opnieuw aan de spiegel van de innerlijke eenzaamheid, wetende wat ze mij komt vertellen, wetende dat ik hierin al een hele weg had afgelegd. De eerste vier dagen waren moeilijk en toen kwam ik voor de eerste keer diep Thuis binnenin bij mijn Zelf. Ik keerde na twee weken en 6500km gegroeid en veranderd terug.
Afgelopen zomer was Engeland op dezelfde manier aan de beurt. Opnieuw verwachtte ik mij aan eenzaamheid, maar die kwam niet. Vanaf dag één was ik gelukkig Thuis, zelfs met in Stonehenge tot blaren verbrandde schouders. Mijn comfortzone was gestrecht tot enkel mijn gevulde auto.
Met een wanderlust die verlangt naar een semi-nomadisch bestaan was de volgende groeitrede dan leven uit een rugzak. De Camino naar Compostella zou deze zomer mijn volgende etappe worden. Ik begon de Weg echter intuïtief aangekondigd een maand vroeger.
Gewaarwording van mijn eigen veld.
Opnieuw bots ik met momenten doorheen deze intense ervaring op een vorm van homesickness. De aangereikte onvervulde verlangens van rust en plots bereikte grenzen van mijn lichaam en persoonlijkheid nodigen mij uit nog dieper de verbinding aan te gaan met mijn Zelf. De reden waarom ik deze Weg aanvatte.
Doorheen de ervaring van de illusie van afgescheiden en onverbonden te zijn, doorheen het loslaten van de illusie dat deze verlangens vervuld zouden worden door huiswaarts te keren, mag ik mij dieper bewust worden van mijn verbinding binnenin.
Zoals zo mooi gespiegeld tijdens de surfweek, mag ik mijn eigen grote veld gewaar worden waarin ik doorheen bewuste ademhaling binnenin mag Thuiskomen waar en wanneer dan ook. Ik maak me laagje per laagje los van de afhankelijkheid van externe pleisters die enkel tijdelijk innerlijke rust zouden geven. Plaatsen, bezigheden, dingen, personen, … ze hebben allemaal allicht hun betekenis, maar zijn niet wie ik ben.
Ik word schepper in plaats van schepping.
Door deze Weg te gaan als volgende trede, word ik mij bewuster van mijn essentie en kan ik van daaruit steeds meer altijd en overal Zijn. Het heeft als gevolg dat ik mij steeds minder identificeer met wat ik doe en het resultaat ervan. Ik verbind mij aan de vreugde van het proces, van het onderweg zijn, van de creatie. Ik word schepper in plaats van schepping. En van daaruit voel ik mijn ego en ruimer mijn persoonlijkheid weggroeien van een illusionaire en onverbonden zelfbescherming naar een dienstbaarheid aan mijn Zielsverlangen voor dit Leven. Net wat ik verlang te vinden op deze Weg.
Heimwee is een verlangen naar Thuis.
Heimwee, homesickness, is geen verlangen naar huis. Het nodigt ons uit om een diepere verbinding aan te gaan met onze Zelf. Het is een verlangen naar Thuis. Het is een groeikans. Als we de illusie van externe vervulling loslaten, vinden we doorheen de leegte vervulling binnenin. In de innerlijke woestijn treffen we onze eigen groeiende Lichtoase van het Zelf.
En voor mij op dit moment, in de ervaring van deze Weg, met elke stap die ik letterlijk zet, wandel ik verder weg van huis, maar komt Thuis steeds dichter. En daar is iedereen welkom!