Gender-Wijzer
13 January 2024
In het voorbije herfstnummer van het magazine Pure Child mocht een artikel van mijn hand het LevensLicht zien. Met dank aan Magdalena en Rudy voor deze woordelijke ruimte. Graag deel ik de tekst met fiere Liefde ook hier op mijn blog.
Wens je jezelf bij het lezen hiervan verder te verdiepen of te verbinden op dit thema, voorbij de grenzen van de huidige dualisatie, neem dan gerust contact op met mij. Ik verbind graag in dialoog, zowel één op één als in groep. Of neem een kijkje op GenderWijzer.be.
De kalender toont 30 november 1982. Rond de middag ziet ergens in de Belgische Kempen een jongetje het Aardse LevensLicht in de cocon van een Katholiek gezin. Hij is het eerste kind. En het eerste kleinkind. Een proefstuk op vele vlakken.
Al vrij snel Voelt deze jongen zich Anders. Anders dan zijn omgeving, zowel jong als oud. Ergens ‘klopt’ er iets niet. Maar hoe kan je daar woorden aan geven als je die nog niet geleerd hebt. Een Voelen dat fundamenteel en essentieel anders is dan zowel de lichaamsvorm als de beeldvorming en verwachtingen op basis hiervan.
Een jongen die zich goed voelt tussen de meisjes, maar het niet is, en misschien ook niet hoeft of wenst te zijn. Maar ook een jongen die uiteindelijk op de ene of andere manier ook niet echt zichZelf kan zijn. Voelend dat het blijkbaar niet kan of mag. Wat van binnenuit zou ‘kloppen’ voor hem. Zonder direct helder te kunnen aanwijzen wat en waarom.
Spanningsveld neemt toe
De puberteit maakt het allemaal nog verwarrender. De lichaamsvorm groeit en verandert biologie-gewijs richting een manifestatie van mannelijke energie. Het verlangen tot expressie en beleving van de vrouwelijke complementaire zijde stijgt in verhouding evenzeer. Het innerlijke spanningsveld neemt ondraagbaar toe. En vanuit een aangeleerd zondebesef, wordt deze Vrouwelijke Essentie, die ook geleefd wil worden, in zichZelf verloochend, afgewezen, veroordeeld en verafschuwd. De jongen groeit op tot jongeman, zo sterk mogelijk beantwoordend aan het westerse mannelijke mensbeeld, in Essentie vergetend wie Die echt Is.
De oorspronkelijke stem
Een burn-out ruim 10 jaar later maakt die innerlijke Oorspronkelijke Stem terug wakker. Zachtjes klinkt een melodie die fluistert. “Je bent jouw Zelf niet. Je vecht al levenslang tegen jouw authentieke ZielsVreugde. Sta op. Neem je ruimte in. Straal jouw Essentie.” “Maar hoe dan? Wat dan?” “Volg eerst de reis naar binnen, op weg naar de Bron van onze Stem. Vat daarna een reis aan naar buiten, aftastend en knedend naar die vorm die jouw authentieke levenslied wil gaan aannemen.”
De prille vrouw
Geboren en onbewust getogen in een binair en materieel westers mensbeeld, is de eerste etappe eentje in de materie. “Als ik geen man ben, zal ik dus wel een vrouw moeten zijn.” Onder de illusie dat dit ook écht en vlekkeloos kan, wordt hormonentherapie opgestart. Operaties worden overwogen, maar vanuit de helder wordende fluistering van die Stem toch niet ondernomen. De lichaamsvorm past zich aan de buitenkant aan, maar verliest binnenin tegelijk stabiliteit en veerkracht. Tevens begint de prille vrouw-wordende-jongeman te voelen dat ook dat andere hokje opnieuw ‘beperkend’ gaat zijn. Dat zijn Zijn op de ene of andere manier ruimer of verruimend bedoeld is.
De hormonen worden uiteindelijk gestopt. “Ik wil mijn Zelf kunnen Zijn. Van binnenuit. Zonder een hokje aan te meten. Dit moet toch anders kunnen?” De Stem groeit stapsgewijs tot dit alomtegenwoordig buik-Weten. Het lichaam reset zich echter terug tot de oorspronkelijke biologische mannelijke pool. Wat opnieuw verwarring en bestaanspijn veroorzaakt. “Hoe doe ik dit? Ik kan dit niet. En toch Weet ik dat ik dit doorheen de ervaring kom tonen. Hoe overbrug ik dit innerlijke spanningsveld? Hoe Straal ik mijn Zelf doorheen deze vorm in de wereld?”
“Alles is energie. De scheppingskracht ontstaat vanuit een dans tussen de twee polen hierin. Breng deze polen tot eenheid in jezelf. Groei naar het derde ver-één-igende hoekpunt boven beide. En jouw vorm zal dit van-Zelf-Spelend weerspiegelen. Vorm volgt energie. Vorm is energie. Focus op de Vreugde, niet op de manifestatie ervan.”
Het AL-bewustzijn
De jonge Mens vat steeds bewuster de reis verder aan. Geleid en vooruitgeroepen door wat diepe ZielsVreugde schenkt, in expressie, in vorm, in het hele Zijn. In een kanteltijd waarin de mensheid soms strijdlustig zoekt naar houvast op dit en vele andere thema’s. Soms teruggrijpend naar oude waarden, soms alle waarden overboord gooiend. Het antwoord ligt echter niet in één van de twee polen, niet in het ver-gelijk-en ervan en ook niet in het neutrale midden ertussen. Het ligt in de omarming van alles in het AL wat Is. Tot innerlijke eenheid. Van waaruit elk uniek Ziele-lied gezongen kan worden.
Elke Mens-en-Ziel komt een eigen pad bewandelen. Niets is toeval. Niets is verlies. Alles is Zielservaring. Er zullen steeds meer kinderen geboren worden die deze innerlijke eenheid, dit AL-Bewustzijn, komen belichamen. Vorm volgt energie, vorm is energie. Deze innerlijke eenheid zal zich ook vertalen in de vorm. Maar wel van binnenuit. En op Goddelijke timing.
Laten we in dit einde der tijdperk alle spiegels ter handen nemen en in de eerste plaats naar onszelf kijken. Kunnen we elke kind-ziel de ruimte geven zichzelf voluit te ontplooien en ontdekken in deze scheppingsdans, voorbij en dieper dan een geprojecteerde identificatie met de vorm die ze nu aangenomen heeft? Een kind Weet tenslotte helderder dan wij Wie zij Zijn. En durven we onze eigen geconditioneerde binaire materie-mensbeelden loslaten? Kunnen we ontwaken tot het gezamenlijke Bewuste-Zijn dat alle materie overstijgt en van hieruit alle ervaring wil aangaan?
Op weg naar thuis
De Mens is een vorm in evolutie. Op weg naar Eenheid. Op weg naar Thuis. Een Heilig huwelijk in zichZelf. Op dit gezamenlijke Pad wil alles ervaren worden door de Bron van waaruit wij voortkomen en die we uiteindelijk ook in onze Zelf Zijn. Elke generatie bouwt verder op de ervaringen van de vorige. Er zijn vele redenen waarom een opgroeiende Ziel kan of kiest te ervaren dat het lichaam en/of de verwachting op basis hiervan niet in uitlijning is met wat geleefd wil worden. Laten we in de eerste plaats oordeelloze ruimte bieden aan die zielservaring, van jongs-af-aan, zonder sturing vanuit onze eigen aangeleerde beperkingen. De kinderen zijn onze spiegels die tonen waar wij mogen meegroeien met het verNieuwende Licht dat zij binnenbrengen in de schepping. Binnen die veilige ruimte creëeren we samen een Nieuwe wereld die voorbij onze droombeelden van binnenuit onvoorwaardelijk Liefdevol vorm zal aannemen.
Prachtig artikel, Helena.
Een – voor mij – gecompliceerde situatie – omdat ze zelf niet ken – wordt in heldere en duidelijke zinnen verwoord. Ik kan de hele evolutie helemaal volgen. En begrijp dat de Ziel zijn eigen gestalte kiest. Mooi.