Verder onderweg naar mijn Ware en pure Zelf

Knoop (gold)

11 May 2020

Vijf jaar geleden nam ik de beslissing te starten met een hormonentherapie. Na ruim 30 jaar overleefd te hebben in een mannenhokje, voelde ik een verlangen om verder te leven in een vrouwelijkere vorm. Die 30 jaar had ik mijn aanwezige vrouwelijke energie verloochend en dit voelde niet juist, dit voelde niet mij, toch niet helemaal.

De afgelopen vijf jaar gaf ik omgekeerd alle ruimte aan die andere kant in mij, die yin-energie. Met behulp van hormonen veranderde mijn fysieke verschijning subtiel richting een vrouwelijkere expressie. Mijn haar groeide tot over mijn schouders. Mijn huidstructuur verzachtte. De lichaamsbeharing verminderde. Subtiel trad er een verfijning op.

Toch begon ook dit te knagen. Ook dit klopte niet, niet helemaal. Ik miste voor een deel mijn yang-energie. Een gelijkwaardige balans tussen de twee zijden voelde al snel authentieker. Een androgene vorm van Zijn. Een mannenlichaam met een vrouwelijke expressie.
Dat ik daarvoor medicatie nodig heb, begon echter steeds meer te storen. Deze hormonentherapie is levenslang. Die levenslange afhankelijkheid klopte steeds minder. En heb ik die dan echt nodig?


In die 30 jaar in het mannenhokje heb ik mij nooit ongemakkelijk gevoeld bij mijn biologische lichaam. Dat was ok. De verwachtingen omwille van dit lichaam en dan voornamelijk het aanwezige verborgen geslachtsdeel vormden voor mij de beperking. De combinatie met een vrouwelijkere expressie zou al snel leiden tot de stempel van homoseksualiteit en net dat klopte niet voor mij.

Doorheen mijn reis de afgelopen jaren werd het voor mij helder dat als ik geboren was in een maatschappij waar een mannenlichaam ook vrouwelijkheid tot uitdrukking mag brengen, ik nooit de noodzaak gevoeld zou hebben allereerst die vrouwelijkheid te moeten onderdrukken om daarna omgekeerd enkel voor die vrouwelijkheid te moeten kiezen. Beide energieën zijn aanwezig in elke mens en mogen in elk lichaam ook tot uitdrukking gebracht worden zonder dat dit lichaam bepaalde stereotype labels dient opgekleefd te krijgen.

Enkele jaren geleden maakte ik doorheen mijn bewustwordingsreis de beslissing geen operaties te ondergaan. Er is niets mis met mijn geslachtsdeel. Het is geen meerwaarde voor mij dit te laten veranderen. Op gelijkaardige manier neem ik nu de beslissing te stoppen met de hormonentherapie. Ik wens gewoon mijzelf te zijn, van binnenuit, zonder toevoeging van medicinale supplementen. Ik hoef niet te voldoen aan externe verwachtingen. Er is enkel het goed voelen bij mijzelf en dit vanuit een vorm van zelfacceptatie die mag groeien tot ZelfLiefde.


Enerzijds voel ik met momenten stormvlagen van doodsangst. Door het afbouwen en stoppen van de therapie gaat mijn lichaam de oorspronkelijke vermannelijking terug opnemen. Angst voor kaalheid, angst voor toename van lichaamsbeharing, angst voor terugkerende acné, … . Angst om mijn lichaam te gaan ervaren als een kerker. Het doembeeld van een kale bosaap waant dan door de bomen van mijn dromen.

Anderzijds voel ik ZielsVreugde. Het klopt. Dit is de volgende intuïtieve stap in mijn bewustwordingsproces zoals de keuze om te starten met de hormonentherapie er ook één was. Ik heb geen spijt van de afgelopen vijf jaar net zoals ik geen spijt heb van de 30 jaar ervoor. Het draait telkens om de ervaring, om de reis, niet zozeer de bestemming. De aflopen vijf jaar heb ik uit deze medicinale ervaring ontzettend veel geleerd over wat het betekent Mens te Zijn met een fysiek lichaam onderhevig aan hormonen. Inzichten die ik anders niet zou gehad hebben. Ik ben een rijker Mens. En die kale bosaap is allicht een projectie van mijn bange ego. Een innerlijk Weten stelt mij gerust dat het zo’n vaart niet gaat lopen.


Buiten een mogelijke subtiele vermannelijking in mijn fysieke verschijning verandert er verder niets. Ik ben nog steeds Helena. Ik voel mij nog steeds een Ziel met overwegend vrouwelijke energie geïncarneerd in een mannelijk lichaam met het verlangen die vrouwelijkheid ook zichtbaar te tonen. De typische vraag “Ga je nu terug leven als man?” is niet van toepassing net zoals jaren geleden vragen zoals “Voel je jezelf nu al vrouw?” ook naast de kwestie zijn. Het gaat in essentie nooit over man of vrouw zijn, het gaat over jezelf kunnen zijn en wat daarvoor noodzakelijk is, dient elke mens binnenin zichzelf te beluisteren.

Het leven is een reisweg waarbij de ervaring van het onderweg zijn belangrijker is dan de bestemming. Je bent altijd waar je dient te Zijn om redenen gekend door je Ziel. Ik ben fier op mijzelf voor de reisweg die reeds achter mij ligt. Ik ben fier op mijzelf voor de mijlpaal die ik nu opnieuw durf passeren. Ik ben benieuwd waar de volgende etappe mij gaat leiden. ALLicht dichter bij mijn Ware en pure Zelf.

Wordt vervolgd.

1 gedachte over “Verder onderweg naar mijn Ware en pure Zelf”

Reacties zijn gesloten.

Scroll naar boven